سیاست های علمی و فناوری در توسعه اشتغال

در بسیاری از تحلیل های اقتصادی، بیکاری موجود در اقتصاد ایران بیکاری ساختاری (ناشی از عدم انطباق مهارتهای افراد با نیازهای شغلی کارفرما) معرفی شده است. لیکن تعریف دقیق، شاخص های مربوط به هر یک از انواع بیکاری نشان می دهد که بیکاری موجود ترکیبی از بیکاری دوره ای و ساختاری است که وجه غالب آن بیکاری دوره ای ناشی از عدم تقاضای کافی است و سیاستهای کوتاه مدت اتخاذ شده در سالهای اخیر نتوانسته است در رفع آن کارآمد و موثر باشد. در این مقاله ابتدا ساختار معیوب اشتغال با توجه به چند شاخص مرور و عملکرد سیاستهای اشتغال زائی تحلیل و عدم تاثیر آن در تصحیح این ساختار به بحث گذاشته خواهد شد. آثار واگذاری فعالیت های دولتی در تشدید بیکاری دوره ای، لزوم تجدید نظر در نقش دولت و بدنبال آن سیاست گذاری جامع و هماهنگ برای انعطاف پذیر کردن بازار کار و افزایش رقابت در آن را مطرح می سازد که در این خصوص، توجه به سیاستهای علوم و فناوری در ارتباط تنگاتنگ با سیاستهای کلان اقتصادی، اجتماعی الزامی است. از آنجا که در سیاست گذاری علوم و فناوری تا کنون به این ارتباط کمتر توجه شده است، توصیه هایی در مرود کارآمد کردن این سیاستها از طریق اصلاح رویکردها و اقدامات فعلی ارائه خواهد شد.

Keywords:

اشتغال , سیاست گذاری , بازار کار , دولت , سرمایه انسانی , سیاستهای علمی , فناوری , جوانان , نیروی متخصص , کارآفرینی , آموزش , تحقیق و توسعه