اثربخشی آموزش زوج درمانی هیجان مدار بر افزایش صمیمیت و کاهش آشفتگی زناشویی در زنان پردیسان – قم

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر زوج درمانی هیجان مدار برافزایش صمیمیت زناشویی و کاهش آشفتگی زوجین بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زنان متاهل در منطقه پردیسان قم در سال ۱۴۰۰ بوده است که با نمونه گیری در دسترس ۵۰ نفر وارد پژوهش شده و ۲۵ نفر در گروه آزمایش و ۲۵ نفر در گروه کنترل به صورت تصادفی جایگزین شدند. آن گاه گروه آزمایش در ۱۰ جلسه هفته ای دو بار و هر جلسه به مدت حدود ۱۲۰ دقیقه تحت آموزش زوج درمانی هیجان مدار قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه صمیمیت زناشویی تامپسون و واکر (۱۹۸۳) (با سه مولفه نزدیکی عاطفی، ازخودگذشتگی و رضایت) و مقیاس تجدید نظرشده غربالگری آشفتگی زناشویی و ارتباطی (SSMRD-R ، ۲۰۰۹) می باشد. همچنین جهت پاسخگویی به فرضیات پژوهشی با توجه به طرح تحقیق در تجزیه وتحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از توزیع فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در تحلیل استنباطی از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش زوج درمانی هیجان مدار برافزایش صمیمیت زناشویی (۱۴/۱۳=F، ۰۵/۰ > p) وکاهش آشفتگی زوجین (۰۱/۵ = F، ۰۵/۰ > p) تاثیرگذار بوده است؛ بنابراین می توان بیان کرد که آموزش این رویکرد می تواند باعث افزایش صمیمیت زناشویی و کاهش آشفتگی زوجین می شود.

Keywords:

زوج درمانی هیجان مدار , صمیمیت زناشویی , آشفتگی زناشویی