خط مشی توسعه پارک های علمی در مناطق دارای نوآوری کمتر از حد انتظار

امروزه ایجاد پارک­های علمی یکی از استراتژی­های اساسی توسعه کسب­وکار منطقه­ای و ایجاد نواحی نوآور به شمار می رود. برای توسعه پارک­های علمی، اغلب از نظریه­های مربوط به نواحی نوآور  استفاده می­شود و توانمندی ها و ضعف های ناحیه کمتر به حساب می آید. از آنجا که پارک های علمی بخشی از زنجیره نظام نوآوری ملی/ منطقه­ای هستند، می­توان ادعا کرد که خط­مشی­های توسعه پارک­ها باید با خط­مشی توسعه نوآوری ناحیه میزبان آنها همخوان باشد. در این مقاله فرض بر آن است که خط­مشی­های نوآوری در مناطق دارای نوآوری کمتر از حد انتظار، می­توانند رهنمود مناسبی برای توسعه پارک­های علمی ایران به­دست دهند. این مقاله، با مرور آثار و متون پژوهشی این دوره، موانع نوآوری در مناطق مختلف و خط­مشی­های ارتقای نوآوری در نواحی کمتر نوآور را با هدف تعمیم آنها به توسعه پارک­­­های علمی بررسی می­کند. سپس با توجه به داده های مرتبط با  نوآوری، استان­های ایران را به سه گروه ناحیه شهری گسسته (شامل دو استان)، ناحیه صنعتی قفل شده (شامل هشت استان) و ناحیه جانبی (شامل ۱۸ استان) دسته­بندی می کند و خط­مشی­های مناسبی برای توسعه پارک­های علمی در این مناطق پیشنهاد می دهد

Keywords:

توسعه اقتصاد منطقه ای , پارک علمی , نواحی نوآور , خط مشی نوآوری