شواهد عدم وابستگی توالی های بالشی و دایکی افیولیت نورآباد-میانراهان (استان کرمانشاه) به محیط فرافرورانشی

گدازه های بالشی و توالی دایکی هرسین- نورآباد و میانراهان بخشی از مجموعه افیولیتی کرمانشاه به شمار می آیند. دایک های دیابازیک با بافت های افیتیک، دولریتی و گلومروپورفیریک، متشکل از پلاژیوکلاز دارای زونینگ و کلینوپیروکسن اند و گدازه های بالشی بافت های اینترگرانولار تا میکروپورفیریک با خمیره هیالومیکرولیتیک داشته و از پلاژیوکلاز، دیوپسید-اوژیت و پسودومورف های الیوین تشکیل گردیده اند. الگوی نمودارهای عنکبوتی، محیط تشکیل فرافرورانشی این توالی ها را رد و نشان از موقعیت تکتونوماگمایی جزایر درون صفحه اقیانوسی (OIB) در واحد پیلولاوایی گشور و دایک های دیابازیک و نیز شواهد ژئوشیمیایی P-MORB در واحد پیلولاوایی تمرک و میانراهان دارد. شواهد ژئوشیمیایی مورب در منطقه گشور و دایک های دیابازیک می تواند نشان­دهنده­ی وقوع ذوب بخشی در یک منشاء غنی شده از نوع OIB باشد که منجر به تولید بازالت های آلکالن شده است، اما در مقابل در واحد پیلولاوایی محدودهای تمرک و میانراهان، ذوب بخشی گوشته از نوع MORB که بصورت نامتجانس دارای اجزائی از OIB بوده شرایط تولید P-MORB های این را مناطق فراهم آورده است. لذا شاید بتوان جنوب نئوتتیس را بصورت یک حاشیه ریفتی حدواسط با ریفتینگ غیرمتقارن تلقی نمود که در آن شرایط رخنمون گوشته فوقانی زیر قاره ای مهیا گردیده و منجر به پیدایش حالتی حد واسط بین افیولیت های حاشیه قاره و پلوم در مجموعه مورد بررسی شده است.

Keywords:

گدازه بالشی , دایک , هرسین , میانراهان , کرمانشاه , نئوتتیس