نقش گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی ناحیه میانی سپتوم در روند تثبیت حافظه فضایی در موش صحرایی

چکیده زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده که ناحیه میانی سپتوم نقش مهمی در یادگیری فضایی داشته و احتمالا فعالیت گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی در این ناحیه بر یادگیری هیجانی و ذخیره حافظه فضایی اثر می گذارد. هدف این تحقیق تعیین نقش گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی ناحیه میانی سپتوم در روند تثبیت حافظه فضایی موش صحرایی در مدل ماز آبی موریس بوده است. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بوده و طی آن از ۵۰ سر موش نر نژاد ویستار با وزن ۲۵۰ تا۳۰۰ گرم استفاده شد. ابتدا روی ناحیه میانی سپتوم کانول راهنما قرار داده شد. یک هفته بعد موش ها تحت یادگیری فضایی مدل ماز آبی موریس (۸ بار در طی یک روز) آموزش داده شدند. بلافاصله بعد از آخرین مرحله آموزش ، داروی کورتیکوسترون در دوزهای مختلف (۱۰، ۵۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ نانوگرم در ۵/۰ میکرولیتر) به داخل ناحیه میانی سپتوم تزریق شد. گروه کنترل نیز با حجم مساوی حلال دارو دریافت کرد. ۴۸ ساعت بعد، در طی تست Probe ۶۰ ثانیه ای، میزان حافظه حیوان با استفاده از متغیر های درصد مدت زمان و مسافت طی شده در ناحیه هدف و مقابل ارزیابی شد. یافته ها: بررسی آماری نتایج نشان داد که تزریق دوزهای مختلف کورتیکوسترون، بلافاصله بعد از آموزش در ناحیه میانی سپتوم در مقایسه با گروه کنترل تاثیر معنی داری بر میزان درصد زمان و مسافت طی شده در ناحیه هدف نداشته و تغییر معنی داری در روند تثبیت حافظه فضایی ایجاد ننموده است. نتیجه گیری : یافته های فوق نشان می دهند که گیرنده گلوکوکورتیکویید ناحیه میانی سپتوم ، نقشی در تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده حافظه فضایی درمدل ماز آبی موریس ندارد. واژه های کلیدی : حافظه فضایی، کورتیکوسترون، ناحیه میانی سپتوم، ماز آبی موریس

Keywords:

Spatial Memory , Corticosterone , Medial Septum Area , Morris Water Maze , حافظه فضایی , کورتیکوسترون , ناحیه میانی سپتوم , ماز آبی موریس