بهینه سازی فضاهای عمومی کلانشهرها جهت افزایش دسترسی ساکنین بر اساس استانداردهای مدون

در دوران معاصر، پس از انتقادهای فراوانی که به صنعتی شدن و ماشینی شدن زندگی در شهرها و فضاهای شهری شد، اهمیت مفهوم انسان مداری و پیاده راه ها در فضاهای شهری، افزایش روز افزونی یافت. پیاده راه ها، محل حضور همه شهروندان و مشارکت آنان در زندگی جمعی است. به همین دلیل وجود آنها در شهر به ارتقای تصویر ذهنی افراد از شهر کمک میکند. پیاده راه ها در مقیاس شهر عمل می کنند و باید پذیرای گروه های مختلفی از شهروندان با اندیشه، احساس و ادراک فضا، سن، جنس و توانایی های جسمی متفاوت باشند. در پیادهراه ها باید همواره زندگی اجتماعی در جریان باشد و سرزندگی از ویژگیهای اساسی و اصلی آن است. این فضا همچنین باید خود را همواره با رویدادهای درون خود هماهنگ سازد. لذا انعطاف نیز از ویژگی های مهم در پیاده راه هاست و آنچه حضور همه شهروندان در پیاده راهها را تضمین می کند، ایمنی این فضا است. برای جذب عابران و ایجاد عامل ایمنی ذاتی، خیابان شهری باید تمایز صریحی بین فضای عمومی و خصوصی ایجاد کند؛ دوم، بناهای حاشیه خیابان باید دارای نما باشند و نه پشت به خیابان؛ سوم، پیاده روی باید بدون هیچگونه توقف یا مکث صورت گیرد. این جذابیت در صورت فعال بودن فروشگاهها و مکان های عمومی در هنگام شب به وجود می آید و خیابان به عنوان فضای شهری با عملکرد خوب در ایجاد تجربه نوعی احساس ناخودآگاهانه از همبستگی در بین عابران پیاده است. هدف از انجام این پژوهش ارزیابی امکان بهینه سازی طراحی سیمای شهرداری کلانشهر شیراز متاثر از توسعه موازین شهرسازی نوین می باشد. در این پژوهش با استفاده از روش پیمایشی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و پرسشنامه و بر پایه تحلیل آماری اقدام به ارزیابی بهسازی فضای بصری شهرداری کلانشهر شیراز با تاثیرپذیری از شهرسازی مبتنی بر سلیقه شهروندان خواهد شد. نتایج پژوهش انجام شده گویای معضلاتی در زمینه ی نورپردازی، عرض معابر، فقدان جذابیت محیطی و مواردی از این قبیل بود که معضلات و راه حل های برون رفت از آن جهت بهسازی سیمای شهری در قالب جداول و نمودارهای مختلفی ارائه شده است.

Keywords:

واژه های کلیدی: توسعه موازین شهرسازی نوین , بهینه سازی طراحی سیمای شهری , شهرداری کلانشهر شیراز , آزمون فرضیات , مدل spss.