یادداشت تحلیلی: امنیت آبی و نقش آن در امنیت غذا

ناکافی بودن منابع آب برای تامین نیازهای تولید مواد غذایی موضوع بسیار مهمی است که در آینده بر اهمیت آن افزوده خواهد شد. اگر منابع آب تجدیدپذیر محلی سبز (در خاک) و آب آبی (در رودخانه ها، دریاچه ها، مخازن، سفره های زیرزمینی) برای تولید یک منبع غذایی مرجع (شامل ۳۰۰۰ کیلوکالری نیاز روزانه که محصولات حیوانی ۲۰ درصد آن را در برگیرد). برای همه ساکنان کافی نباشد، یک واحد تولید مواد غذایی را دچار کمبود آب سبز-آبی می دانیم. تعداد افرادی که در واحدهای تولید مواد غذایی تحت تاثیر کمبود آب سبز-آبی زندگی می کنند از ۳۶۰ میلیون نفر در سال ۱۹۰۵ (۲۱ درصد جمعیت جهان در آن زمان) به ۲/۲ میلیارد (۳۴ درصد) در سال ۲۰۰۵ رسیده است. در این مدت کمبود آب سبز-آبی به مناطق وسیعی سرایت کرده است و در مناطق قبلی بیشتر شده است. امنیت آب، مفهومی است که در ابعاد و جوانب مختلف بررسی می گردد. چهار بعد از این موارد شناسایی گردیده که هر یک از دو جنبه مکمل، تشکیل شده است: مستقیم-غیر مستقیم، کلان-خرد، فنی-سیاسی و صلح-درگیری. در این مطالعه نقش غیرمستقیم آب بر امنیت غذایی در مقیاس جهانی با استفاده از رویکرد کمی فضایی مورد بررسی قرار داده شد. از آنجا که امنیت غذایی از بسیاری جهات با امنیت آب در هم تنیده شده است، در این مقاله، نقش کمبود آب بر اختلال در تولید غذا و تاثیر تجارت بر این تعامل تجزیه و تحلیل شد و ضمن بررسی ارتباط تاب آوری اجتماعی با این موضوعات، مناطقی که در این زمینه با چالش های خاصی مواجه بودند، شناسایی شدند. با این کار، مفهوم امنیت آب نظام مند گردید و در نهایت با مسائل آسیب پذیری، تاب آوری و پایداری مرتبط گردید.

Keywords:

امنیت غذایی , امنیت آب , تاب آوری , کمبود آب , واحد تولیدی غذا