نقش آموزش محیط زیست بر امنیت غذایی در دوران کرونا

هدف پژوهش حاضر، مطالعه نقش آموزش محیط زیست بر امنیت غذایی در دوران کرونا بود. روش این پژوهش کمی؛ توصیفی با رویکرد همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کارکنان مراکز پنجگانه بهداشت شهر مشهد در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند ( N=۱۶۴۰ ). با توجه به جامعه آماری با استناد به فرمول کوکران تعداد ۳۱۱ از کارکنان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های محقق ساخته در زمینه سهم منابع اطلاعاتی در کسب آموزش اطلاعات زیست محیطی، طبقه بندی افراد از نظر امنیت غذایی و سنجش تاثیرات کرونا بر محیط زیست استفاده شد که روایی آن ها از طریق روایی محتوایی با فرمول لاوشه مورد تایید واقع و پایایی نیز از طریق آلفای کرونباخ برای سهم منابع اطلاعاتی در کسب آموزش اطلاعات زیست محیطی ۸۹ / ۰ ، طبقه بندی افراد از نظر امنیت غذایی ۸۰ / ۰ و سنجش تاثیرات کرونا بر محیط زیست ۸۸ / ۰ محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش نیز با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. نتایج نشان داد، مقیاس منابع اطلاعاتی با مقیاس امنیت غذایی دارای روابط مثبت و معنادار، همچنین همبستگی مقیاس تاثیرات کرونا بر محیط زیست با مقیاس امنیت غذایی منفی و معکوس بوده بدین معنی که هرچه تاثیرات کرونا بر محیط زیست بیشتر شود امنیت غذایی کمتر می شود و در نهایت منابع اطلاعاتی و محیط زیست بر روی هم توانستند امنیت غذایی را به خوبی پیش بینی نمایند.

Keywords:

آموزش محیط زیست , امنیت غذایی , کرونا