بررسی تاثیرات آموزش مهارت خودکنترلی در دانش اموزان اسیب پذیر رفتاری دانش اموزان پسر دوره دوم ابتدایی شهرستان ماهنشان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱

خود کنترلی، توانایی تغییر پاسخ های درونی فرد، اجتناب وقطع تمایلات رفتاری ناشایست جهت سازگاری با محیط است. به نظر می رسد بسیاری از مشکلات عمده فردی و اجتماعی ناشی از نقص در خود کنترلی باشد. در حوزه رفتار سالم، خودکنترلی به عنوان توانایی برای کنترل تکانه ها و تنش های ضروری که عامل کافی در خود تنظیمی موفق هستند، می باشد. از دیدگاه نظریه های شناختی- رفتاری توان کنترل شخصی موجب ارتقای سلامت رفتاری می گردد. از آن جایی که ظرفیت انسان برای اعمال خودکنترلی به طور بحث انگیزی یکی از قدرتمندترین توانایی ها و موجب سازگاری سودمند در رفتار انسان می باشد، افراد وقتی بتوانند بین خود و محیط شان هماهنگی و سازگاری مطلوبی ایجاد کنند، خودکنترل بوده وشاداب ترین وسالم ترین شرایط را خواهند داشت. این پژوهش یک مطالعه مداخله ای با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. برای این منظور ۲۱۵دانش آموز پسر دوره دوم ابتدایی از طریق پرسش نامه خود کنترلی تانجنی وهمکاران که شامل ۳۶ سئوال درمقیاس ۵ درجه ای لیکرت است، مورد ارزیابی قرار گرفتند. تعداد ۵۰ دانش آموز براساس اکتساب نمرات پایین تر از میانگین (یک انحراف معیار پایین تر) دارای خود کنترلی پایین تشخیص داده شدند که به طور تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش منتسب شدند. گروه آزمایش طی دوره ۱۰ جلسه تحت آموزش شیوه های خودکنترلی قرار گرفتند، درحالی که در طی دوره آموزشی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. افراد نمونه از لحاظ متغیرهای مورد نظر در پژوهش همتا بودند. یافته ها نشان داد که بین دو گروه در پیش آزمون تفاوت معناداری وجود ندارد اما در پس آزمون، آموزش مهارت های خود کنترلی نمرات خود کنترلی را در گروه آزمایش بطور معناداری افزایش داد، و این به این معناست که آموزش شیوه های خود کنترلی درارتقاء و بهبود مهارت خودکنترلی دانش آموزان پسر شهرستان ماهنشان موثر بوده است.

Keywords:

آموزش خودکنترلی , خودکنترلی , خود تنظیمی , دانش آموزان