بررسی موارد مرگ در بخش های جراحی عمومی بیمارستان امام خمینی تهران

آگاهی از اطلاعات مربوط به مرگ و میر در بیمارستان ها بعنوان یک شاخص کیفیت درمان از اهمیت بسزایی برخوردار است. مرگ بعنوان یک حادثه غیر تکراری پس از هر عمل جراحی ممکن است روی دهد. این مساله از چند جهت می تواند برای جراحان مفید واقع شود. جراح می تواند خطر واقعی را برای بیماران خود برآورد نماید، خط مشی های لازم برای محدود کردن یا کاهش این حوادث طراحی و به مرحله اجرا درآورد و در نهایت ارزیابی موارد مرگ می تواند گامی در بهبود عملکرد اعمال جراحی یا مراقبت های پس از آن تلقی گردد. در این بررسی گذشته نگر موارد مرگ در بیمارانی که طی سال های ۱۳۷۷ لغایت ۱۳۸۰ در بیمارستان امام خمینی تهران در بخش های جراحی عمومی تحت عمل جراحی قرار گرفتند بررسی شد. اطلاعات بیماران شامل نوع عمل جراحی، طول مدت بستری، تابلوی فوت و نوع عمل جراحی منجر به فوت از پرونده بیماران استخراج و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در مجموع ۱۳۲۸۲ بیمار در بخش های جراحی عمومی و اورژانس تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند که ۲۱۰ نفر (۱.۵۸%) از آنها فوت کرده بودند. بیشترین موارد مرگ در سال ۱۳۷۷ برابر با ۲.۰۹% بوده است و در طی دو سال ۱۳۷۹ و ۱۳۸۰ این مقدار کاهش یافته و به ۱.۴۴% رسیده است. از بین موارد مورد بررسی، ۱۲۱ نفر (۵۷.۶%) بدلیل مشکلاتی بغیر از تروما و ۷۴ نفر (۳۵.۲%) بدلیل بدخیمی و بقیه بیماران نیز بدلیل تروما فوت شده بودند. این مطالعه نشان داد که علیرغم افزایش موارد مرگ در بخش های جراحی در سطح جهانی این میزان در بیمارستان امام خمینی تهران طی سال های بررسی کاهش نسبی داشته است. از سوی دیگر موارد فوت در مقایسه با سایر مطالعات نسبتا اندک بوده است. با این وجود بدلیل تفاوت در تعریف مرگ پس از عمل جراحی در مطالعات انجام شده قبلی، اعتبار مقایسه ها مورد سوال می باشد.

Keywords:

مرگ بیمارستانی , بخش های جراحی , بیمارستان مرجع آموزشی