بررسی مقایسه اثربخشی تکنیک های شادکامی و خودنظم بخشی بر تکانشگری و احساس تنهایی کودکان بی سرپرست و بد سرپرست شیراز در پساکرونا

هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی تکنیک های شادمانی و خودنظم بخشی بر تکانشگری و احساس تنهایی کودکان مراکز نگهداری از کودکان بی سرپرست و بدسرپرست شهرستان شیراز می باشد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بوده و جامعه آماری شامل ۱۳۷ نفر از کودکان بی سرپرست واقع در شیراز بوده.نمونه آماری شامل ۳۰ نفر از کودکان بی سرپرست که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و تصادفی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه شادکامی آکسفورد و پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ(MSLQ) بود. گروه آزمایش در شش جلسه آموزش مهارت های خودنظم بخشی شرکت کردند،ولی در گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای صورت نگرفت. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه (در نمره خودنظم بخشی و شادکامی) تفاوت معنا داری وجود دارد بدین صورت که کاربرد آموزش مهارت های خودنظم بخشی و شادکامی بر تکانشگری و احساس تنهای کودکان بی سرپرست را افزایش داده و این حالت بعد از گذشت یک ماه نیز حفظ شده است. همچنین گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل ، عملکرد بهتری در یادگیری خود نظم بخشی و شادکامی نشان دادند.