به کارگیری تکنیک های معماری برای تغییر محیط های زندگی در آپارتمان های مسکونی شیراز در جهت بهبود ارتباط انسان با محیط

استفاده از تکنیک های معماری در طراحی خانه های آپارتمانی به شکل امروزی، متکی بر الگوهای جامع معماری سنتی و معاصر خانه است،لذا به کارگیری آنها در جهت بهبود انسان با محیط اهمیت می یابد. از سوی دیگر مشکلات زندگی در شهرهای بزرگ منجر به طراحی خانه هایآپارتمانی شده است و استفاده از مجموعه های متراکم در این شرایط اجتناب ناپذیر است. توجه به ارتباط بهتر انسان با محیط در چنین خانه هاییدر برنامه ریزی و طراحی متناسب با زیستگاه و تطبیق تکنیک های معماری سنتی با عصر حاضر میتواند کیفیت زندگی را ارتقا بخشد. با توجه بهافزایش این دسته از خانه ها ویژگی های ساخت نیز تغییر کرد، به بیانی دیگر جهت قرارگیری، موقعیت قرارگیری در ارتفاعات مختلف و همچنینکاسته شدن ضخامت های دیوار و سقف از این دسته تغییرات می باشد، ضمن آنکه ملزم به چنین تغییراتی هستند اما دارای ضعف هایی ماننداتلاف بیشتر انرژی نسبت به خانه های سنتی می باشند. بر همین اساس کاستن از اتلاف انرژی و بهینه سازی در شرایطی ایجاد میشود. با شناختکافی از نوع به کارگیری تکنیک ها در دو خانه ی سنتی و معاصر می توان بهترین نوع طراحی را برای چنین خانه هایی به خصوص در شهر شیرازکه دارای اقلیم گرم و خشک است، انتخاب نمود. در این میان فن آوری نسبتا ساده، آلوده نشدن محیط زیست، پایداری و استقلال انرژی خانه هااز عمده دلایلی است که لزوم استفاده از انرژی خورشیدی و تکنیک هایی که در معماری ایجاد می کند را بیش از پیش آشکار می سازد. از آنجاییکه بخش عمده ی مصرف انرژی در بخش ساختمان است شناخت کاربردی سیستم های بهینه سازی در ساختمان ها، یک ضرورت است. بر همیناساس پژوهش با استفاده از روش کتابخانه ای تبیین و به بررسی ارتباط انسان و محیط، سکونت و تغییر روند طراحی مسکن از سنتی به مدرندر شهر شیراز پرداخته شده است.

Keywords:

معماری , آپارتمان , بهینه سازی , انرژی خورشیدی , ارتباط انسان ومحیط , معماری سنتی و معاصر