واکاوی میزان عدالت فضایی و اجتماعی در تخصیص حمل و نقل عمومی مناطق شهری مطالعه موردی :کلانشهر تبریز

امروزه با گسترش روز افزون شهرنشینی و جوامع شهری به عنوان مهم ترین مراکز جمعیتی متمرکز جهان یکی از معضلاتی کهمیتواند این جوامع را با مشکلات حاد در توسعه شهری روبرو کند، مبحث دسترسی به حمل و نقل همگانی و خدمات میباشد. اگردر این توسعه عدالت نباشد پس پیشرفتی را در برنخواهد داشت، بنابراین آنچه که در برنامه ریزی شهری به تحقق پذیری عدالتشهری کمک میکند، عدالت فضایی و تعادل بخشی میان جمعیت و خدمات است. فلذا این پژوهش به دنبال تبیین جایگاه حقوقعمومی از منظر عدالت فضایی در جهت دستیابی به عدالت اجتماعی است. این پژوهش هدفی کاربردی برای استفاده از نتایج آنتوسط برنامه ریزان و مسئولان مربوطه را دارد و مطالعات بصورت کاربردی- بنیادی است. روش جمع آوری داده ها از طریق کتابخانه هاو آرشیو سازمان های مرتبط و همچنین بازدید میدانی از سازمان های مربوطه در کلانشهر تبریز میباشد. در پژوهش حاضر با استفادهاز نرم افزار ARC GIS به بررسی ایستگاه ها و حوزه نفوذ حمل و نقل همگانی (مترو و اتوبوس) مناطق دهگانه تبریز با استناد بهاستانداردهای جهانی دسترسی به ایستگاه ها یعنی فواصل ۳ تا ۵ دقیقه پیاده روی (حداکثر ۸۰۰ متر) پرداخته شده است. نتایجحاصل شده نشان میدهد سطح تحت پوشش خدمات رسانی ایستگاه ها در مناطق دهگانه بطورکلی ۴۶.۱۵ درصد بوده و به تفکیکهر یک از مناطق مورد مطالعه به ترتیب منطقه ۱ ، ۹۵.۷۸ درصد، منطقه ۲ ، ۹۱.۳۴ درصد، منطقه ۳ ، ۵۳.۷۸ درصد، منطقه ۴ ، ۸۳.۳۴درصد، منطقه ۵ ، ۲۹.۰۸ درصد، منطقه ۶ ، ۱۰.۶۰ درصد، منطقه ۷ ، ۴۴.۳۶ درصد، منطقه ۸ ، ۱۰۰ درصد، منطقه ۹ ، ۸.۷۱ درصد ومنطقه ۱۰ ، ۸۲.۹۶ درصد تحت پوشش خدمات حمل و نقل عمومی است. فلذا دسترسی ساکنین محله های مختلف به ایستگاه هادر بازه های زمانی نامتعادل صورت میگیرد که ناشی از توزیع فضایی نامناسب ایستگاه های حمل و نقل همگانی درمناطق شهر تبریزاست پس به دنبال آن تحقق عدالت اجتماعی برای همه ساکنین را با چالشهایی روبرو کرده است.

Keywords:

تبریز , عدالت فضایی , حمل و نقل همگانی , توسعه شهر نشینی , عدالت اجتماعی