تدوین شاخصهای سنجش عدالت فضایی در محلات معاصر

عدالت فضایی نقطه عطف و مرکز ثقل همه عدالتهای اجتماعی، محیطی، توزیعی و عدالت فضایی بوده و از اهمیتبسیاری برخوردار است. اما از طرفی به دلیل عدم سهولت اجرای این نوع عدالت برنامهریزان شهری پس از چند دههنتواسته اند ارزیابی کاملی از این عدالت انجام دهند و محلات شهری معاصر از بیعدالتی فصایی رنج میبرند. از طرف دیگربا بررسی پیشینه پژوهش، می توان دریافت که در سال های اخیر مطالعات زیادی در این زمینه صورت گرفته اما اینمطالعات اغلب از شاخص های عینی نظیر توزیع خدمات شهری و همچنین میزان دسترسی شهروندان به کاربری هایمورد نیاز استفاده شده است و تاکنون شاخصهای عدالت فضایی به طور جامع و در ابعاد مختلف تدوین نشده است. ازاین رو، این پژوهش با روش مروری و مطالعات اسنادی به دنبال تدوین شاخص های سنجش عدالت فضایی در محلاتمعاصر ایران و ارائه چارچوبی نظری از شاخص های عدالت فضایی است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که ابعادعملکردی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی برای عدالت فضایی در نظر گرفته شده است. سپس برای هر یک از ابعاد،مولفه هایی نظیر کاربری، خدمات زیربنایی، کارایی خدمات، تنوع فضایی، مسکن، اشتغال، سرانه ها و پوشش گیاهی،آلودگی ها، آسایش محیطی، آزادی، مشارکت، تنوع اجتماعی، تفاوت، همه شمولی و امنیت در حوزه ی عدالت فضاییبهره گرفته شد که هر یک از این مولفه ها نیز، دارای شاخص هایی برای سنجش است. در نتیجه با توجه به این چارچوبنظری و ارائه راهکارهای برنامه ریزانه و طراحانه متناظر با آن می توان عدالت فضایی را در محلات معاصر افزایش داد.

Keywords:

عدالت , عدالت فضایی , محلات معاصر