اثر هشت هفته تمرین موازی با ترتیب متفاوت، مقاومتی و استقامتی بر اسفنگوزین ۱-فسفات عضلات اسکلتی تند انقباض و کند انقباض موش های صحرایی نژاد ویستار

زمینه و هدف: اسفنگوزین ۱-فسفات نقش مهمی در بیولوژی عضله اسکتی داشته و همچنین در هایپرتروفی و فعالسازی سلول های ماهواره ای درگیر است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر هشت هفته تمرین موازی با ترتیب متفاوت بر سطح اسفنگوزین ۱-فسفات عضله اسکلتی تند و کند انقباض موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۴۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی ۱۸۰ تا ۲۰۰ گرم به روش تصادفی به پنج شامل گروه های کنترل، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی – استقامتی و تمرین استقامتی - مقاومتی تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان به ارتفاع یک متر و بر اساس درصدی از آزمون اضافه بار (۷۵ درصد وزن) در هفته اول شروع و اضافه شدن هفتگی ۳۰ گرم، اجرا شد. تمرین استقامتی بر روی تردمیل و با شدت ۱۲ متر در دقیقه و زمان ۱۵ دقیقه در هفته اول شروع و به ۳۰ متر در دقیقه و زمان ۶۰ دقیقه در هفته آخر رسید. در تمرین مقاومتی - استقامتی ابتدا تمرین مقاومتی و بعد از ۵ دقیقه تمرین استقامتی و در تمرین استقامتی - مقاومتی برعکس آن اجرا شد. سطح پروتئین اسفنگوزین-۱ فسفات در عضله تاکننده بلند انگشت پا (FHL) و عضله نعلی بررسی شد. یافته ها: تمرین موازی استقامتی - مقاومتی، مقاومتی- استقامتی و تمرین مقاومتی در عضلات تند و کند انقباض منجر به افزایش آماری معنی دار سطح اسفنگوزین ۱-فسفات نسبت به گروه کنترل شد (P<۰.۰۵). تفاوت آماری معنی داری بین دو تمرین موازی با ترتیب متفاوت مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که ترتیب اجرای فعالیت در تمرین موازی منجر به پاسخ متفاوت در سطح اسفنگوزین ۱-فسفات عضلات تند و کند انقباض موش های صحرایی نمی شود.

Keywords:

Resistance Training , Endurance Training , Skeletal Muscle , Sphingolipids , Slow Twitch Muscle , Fast Twitch Muscle , تمرین مقاومتی , تمرین استقامتی , عضله اسکلتی , اسفنگولیپید , عضله کند انقباض , عضله تند انقباض