اثر والپروئیک اسید و پرتودرمانی بر زیست پذیری رده سلولی MCF-۷ سرطان پستان

زمینه و هدف : والپروئیک اسید یک مهار کننده هیستون داستیلاز است که در درمان صرع و انواع خاصی از افسردگی به کار می رود. اخیرا این ترکیب به عنوان یک عامل ضدسرطان مورد بررسی قرار گرفته که می تواند به تنهایی و یا در ترکیب با سایر درمان های رایج سرطان از جمله شیمی درمانی و پرتودرمانی به کار رود. این مطالعه به منظور تعیین اثر والپروئیک اسید و پرتودرمانی بر زیست پذیری رده سلولی MCF-۷ سرطان پستان در محیط کشت سلولی انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه توصیفی - تحلیلی سلول های MCF-۷ با غلظت های مختلف والپروئیک اسید به تنهایی و در ترکیب با دوزهای مختلف پرتودرمانی تیمار و سپس انکوبه شدند. پس از بررسی سمیت سلولی با تست رنگ آمیزی نوترال رد، نزدیک ترین نتایج به LD۵۰ انتخاب شدند. سپس سلول ها تحت اثر ۳ غلظت والپروئیک اسید (۲، ۸ و ۱۶ میلی مولار) و دوز Gy ۴ پرتودرمانی قرار گرفتند و زیست پذیری سلول ها با رنگ آمیزی trypan blue بررسی شد. یافته ها : نزدیک ترین غلظت ها به LD۵۰ از بین دوزهای ۱، ۲، ۴، ۸، ۱۶، ۳۲، ۶۴ و ۱۲۸ میلی مولار والپروئیک اسید در کاربرد ترکیبی با دوزهای مختلف پرتودرمانی ۰.۵، ۲، ۴، ۶ و ۸ گری غلظت های ۲، ۸ و ۱۶ میلی مولار والپروئیک اسید و دوز Gy ۴ پرتودرمانی بود. همچنین کاهش زیست پذیری سلول ها به غلظت والپروئیک اسید وابسته بود (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : والپروئیک اسید هم به تنهایی و هم در ترکیب با پرتودرمانی، باعث کاهش معنی داری در زیست پذیری سلول ها می شود. اگرچه در کاربرد ترکیبی اثر فزاینده بر کاهش زیست پذیری سلول ها دارد.

Keywords:

Breast cancer , MCF-۷ cell line , Valproic acid , Radiotherapy , Cell viability , سرطان پستان , رده سلولی MCF-۷ , والپروئیک اسید , پرتودرمانی , زیست پذیری