اثر درمان با متادون بر فاصله QTc الکتروکاردیوگرام داوطلبان ترک اعتیاد ترکیبات اپیوئیدی

زمینه و هدف : متادون یک اپیوئید سنتتیک با قدرت اتصال بالا به گیرنده های اپیوئیدی است که به عنوان یک مداخله دارویی موفق در درمان وابستگی به اپیوئیدها و تسکین دردهای حاد و مزمن به کار می رود. از آنجایی که در مصرف متادون عوارض خطرناک قلبی نظیر تورساد دپوینت و افزایش فاصله QTc گزارش شده؛ این مطالعه به منظور تعیین اثر درمان با متادون بر فاصله QTc الکتروکاردیوگرام داوطلبان ترک اعتیاد ترکیبات اپیوئیدی و ارتباط آن با طول دوره درمان و دوز درمانی انجام شد. روش بررسی : این مطالعه کوهورت روی ۶۰ داوطلب (۵۷ مرد و ۳ زن) مراجعه کننده به مرکز متادون تراپی مرکز آموزشی درمانی پنجم آذر گرگان به منظور شروع متادون درمانی در سال های ۸۹-۱۳۸۸ انجام شد. مصرف کنندگان ترکیبات اپیوئیدی براساس میزان متادون روزانه دریافتی به سه گروه ۳۵-۰ و ۵۵-۳۵ و ۱۲۰-۵۵ میلی گرم تقسیم شدند. فاصله QTc الکتروکاردیوگرام ابتدای مطالعه، یک ماه و پنج ماه بعد هر فرد محاسبه گردید. یافته ها : میانگین فاصله QTc الکتروکاردیوگرام در گروه تحت درمان با متادون در بدو ورود، یک ماه بعد و پنج ماه بعد به ترتیب ۰.۰۲۷±۰.۴۲ ثانیه ، ۰.۰۲۹±۰.۴۳ ثانیه و ۰.۰۴۱±۰.۴۳ ثانیه تعیین شد. بین نتایج فاصله QTc بدو ورود و یک ماه بعد افزایش آماری معنی داری مشاهده شد (P<۰.۰۵) و این اختلاف در یک ماه بعد و پنج ماه بعد از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین در فاصله QTc سه گروه تفاوت آماری معنی داری مشاهده نگردید. نتیجه گیری : متادون درمانی باعث افزایش فاصله QTc الکتروکاردیوگرام بیماران گردید؛ اما ارتباطی با دوز متادون و طول دوره درمان یافت نشد.

Keywords:

Opioid addiction , Methadone therapy , Electrocardiogram , QTc interval , اعتیاد , متادون درمانی , الکتروکاردیوگرام , فاصله QTc