الگوی اپیدمیولوژیکی سل خارج ریوی در استان مازندران (۹۰-۱۳۸۰)

زمینه و هدف : با توجه به روند افزایشی بروز سل خارج ریوی در ایران؛ این مطالعه به منظور تعیین الگوی اپیدمیولوژیکی این بیماری در استان مازندران انجام شد. روش بررسی : این مطالعه توصیفی – تحلیلی روی پرونده ۳۳۱۳ فرد مبتلا به سل در شهرهای مختلف استان مازندران طی سال های ۱۳۸۰ لغایت ۱۳۹۰ انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات چک لیستی بود که با توجه به متغیرهای سن، جنس، سال ابتلا، منطقه سکونت و عضو مبتلا تنظیم گردید. یافته ها : ۸۴۳ نفر (۲۵.۴%) مبتلا به سل خارج ریوی بودند. میزان بروز سل خارج ریوی به ازای هر واحد افزایش در سال، ۴ درصد افزایش نشان داد (P<۰.۰۵). میانگین سن (۲۰.۶±۴۲.۸) مبتلایان به سل خارج ریوی به طور معنی داری کمتر از مبتلایان به سل ریوی (۲۱.۲±۴۸.۷) بود (P<۰.۰۵). همچنین ابتلا زنان به سل خارج ریوی به طور معنی داری بیشتر از مردان (P<۰.۰۵) و شانس ابتلا آنها به این نوع از سل ۱.۷ برابر مردان بود. عمده ترین عضو مبتلا به سل خارج ریوی، غدد لنفاوی (۳۳%) ، پلور (۱۸.۹%) و استخوان (۱۷.۷%) بود. نتیجه گیری : روند بروز سل خارج ریوی طی سال های ۱۳۸۰ لغایت ۱۳۹۰ سیر صعودی داشت و شایع ترین عضو مبتلا به سل خارج ریوی غده لنفاوی بود.

Keywords:

Extrapulmonary Tuberculosis , Incidence , Lymph node , Gender , Age , سل خارج ریوی , بروز , غده لنفاوی , جنس , سن