ارتباط سطح سرمی منیزیم توتال با پیامد بالینی بیماران مبتلا به سکته مغزی

زمینه و هدف : مطالعات زیادی برای دستیابی به عوامل موثر در کاهش عوارض ناشی از ایسکمی در مبتلایان به سکته مغزی صورت گرفته است. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط سطح سرمی منیزیم توتال بدو ورود با پیامد بالینی بیماران مبتلا به سکته مغزی انجام شد. روش بررسی : این مطالعه توصیفی - مقطعی روی ۳۱۶ بیمار (۱۷۰ مرد و ۱۴۶ زن) مبتلا به سکته مغزی بستری در بخش اورژانس بیمارستان امام حسین (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران از فروردین ۱۳۸۹ لغایت خرداد ۱۳۹۰ انجام شد. بیماران از نظر اطلاعات دموگرافیک، وجود بیماری زمینه ای، داروهای مصرفی، سطح منیزیم توتال بدو ورود و پیامدهای بالینی سه ماهه اول و سه ماهه دوم مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-۱۸ و آزمون های کای اسکوئر، فیشر و پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : متوسط سن بیماران ۱۵.۸±۶۵ سال با دامنه سنی ۱۴-۱۰۲ سال بود. ضعف اندام (۶۹.۹%) شایع ترین شکایت بالینی و همی پارزی (۶۳.۶%) شایع ترین علامت در بدو مراجعه بیماران بود. شایع ترین یافته در پیگیری سه ماهه مرگ (۱۶.۸%) و در پیگیری سه ماهه دوم سکته مجدد (۲.۵%) بود. بین سطح سرمی منیزیم توتال و پیامد سه ماهه اول و سه ماهه دوم در برش های (cut-point) مختلف منیزیم ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. همچنین بین سطح سرمی منیزیم توتال و سن، جنس و بیماری های همراه ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که اگر سطح سرمی منیزیم توتال در محدوده طبیعی و یا هیپومنیزیمی علامتدار باشد؛ اثری روی پیامد سه ماهه اول و سه ماهه دوم بیماران ندارد.

Keywords:

Stroke , Magnesium , Haemoplasia , سکته مغزی , منیزیم , همی پارزی