زمینه و هدف : تغییرات مداوم آنتی ژنتیکی در ویروس انفلوآنزا، هرسال موجب ایجاد نگرانی هایی در تولید واکسن می گردد. آنتی ژن های حفاطت شده به دلیل آن که نیاز به تطبیق سویه های طراحی شده برای واکسن با سویه های در حال گردش ندارند؛ انتخاب مناسبی برای واکسن هستند. ژن M۲در میان ویروس های
انفلوآنزا حفاظت شده است و این پتانسیل را دارد که به عنوان یک واکسن جهانی در نظر گرفته شود. این مطالعه به منظور بررسی اثر عصاره آبی بخش هوایی گیاه اکیناسه پورپوره آ (سرخارگل) بر ایمنی زایی واکسن ژنتیکی حامل ژن M۲ویروس
انفلوآنزا انجام شد. روش بررسی : این مطالعه مداخله ای روی موش های ماده ۸-۶ هفته ای نژاد BALB/c با وزن تقریبی ۲۵۰-۳۰۰ گرم انجام شد. پلاسمید کدکننده
ژن M۲ ویروس
انفلوآنزا سویه A/New Caledonia/۲۰/۹۹ (H۱N۱) پس از انتقال به باکتری E.coli top۱۰ f ' و کشت در محیط لورین برتانی مایع، در مقیاس انبوه تخلیص شد و غلظت آن با روش اسپکتروفوتومتری اندازه گیری گردید. ۴۰ سر موش در ۸ گروه ۵ تایی تقسیم شدند. گروه های واکسن، ویروس انفلوآنزای غیرفعال شده PR۸)) و یا
واکسن ژنی ( (pcDNA-M۲را به تنهایی یا همراه با عصاره دریافت کردند. به گروه های کنترل، پلاسمید خالی pcDNA))، عصاره اکیناسه و یا بافر فسفات تزریق شد. پلاسمید و ویروس غیرفعال شده درون ماهیچه ای و عصاره گیاه اکیناسه درون صفاقی تزریق گردید. واکسیناسیون در سه دوره با فاصله ۱۵روز انجام شد. از همه حیوانات قبل از ایمن سازی و ۲۱ روز بعد از آخرین واکسیناسیون خونگیری به عمل آمد و آنتی بادی اختصاصی M۲ با روش الایزای غیرمستقیم اندازه گیری گردید. سپس موش ها تحت بیهوشی و از طریق بینی با ویروس
انفلوآنزا PR۸ سازگار شده با موش آلوده شدند و به مدت سه هفته برای ارزیابی کارایی واکسن، از نظر کاهش میزان مرگ و میر مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-۱۶ و آزمون One-way ANOVA و Kaplan–Meier test تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : بیشترین پاسخ ایمنی اختصاصی در گروه دریافت کننده ویروس غیرفعال و عصاره اکیناسه مشاهده شد. تفاوت مشاهده شده در پاسخ ایمنی اختصاصی در گروه هایی که
واکسن ژنی را دریافت کرده بودند؛ در مقایسه با گروه های کنترل معنی دار بود (P<۰.۰۵). به علاوه پاسخ ایمنی اختصاصی در گروهی که
واکسن ژنی را همراه با عصاره دریافت کرده بودند؛ نسبت به گروهی که فقط
واکسن ژنی به آنها تزریق شده بود؛ تفاوت معنی داری داشت (P<۰.۰۵). همچنین بیشترین درصد بقا در موش هایی دیده شد که ویروس کامل غیرفعال و یا
واکسن ژنی همراه با عصاره اکیناسه به آنها تزریق شده بود. نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که سازه ژنی کدکننده پروتئین M۲ قابلیت القاء ایمنی علیه ویروس
انفلوآنزا را داراست و می تواند موش های واکسینه شده را در مقابل چالش کشنده با ویروس PR۸ محافظت نماید. به علاوه کاربرد عصاره آبی بخش هوایی گیاه اکیناسه همراه با واکسن، منجر به افزایش کارایی
واکسن ژنی M۲ در القاء ایمنی و حفاظت بخشی در مدل حیوانی می گردد.