میزان بروز خودآزاری در دانش آموزان دبیرستان های پسرانه شهر تبریز

زمینه و هدف : خودآزاری رفتاری غیرمهلک است که در آن شخص به طورعمد خود را مجروح می کند و یا ماده ای را بیش از مقدار نسخه شده مصرف می کند. این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز خودآزاری و برخی عوامل مرتبط با آن در دانش آموزان پسر دبیرستان های شهر تبریز انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه طولی ۱۷۷۲ (۷/۱۳درصد) دانش آموز پسر سال دوم دبیرستان های شهر تبریز به روش سهمی خوشه ای تصادفی انتخاب شدند و دو بار به فاصله یک سال در دو پایه تحصیلی متوالی مورد بررسی قرار گرفتند. در شروع مطالعه (اسفند ۱۳۸۳)، دانش آموزان یک پرسشنامه خود ایفای ۴۸ سوالی پاسخ گزین را تکمیل کردند. بعد از یک سال (اسفند ۱۳۸۴)، پرسشنامه ۱۰ سوالی دیگری به همان دانش آموزان که در سال سوم دبیرستان به تحصیل اشتغال داشتند؛ ارایه گردید تا بروز خودآزاری تعیین گردد. با استفاده از رگرسیون لجستیک عوامل مرتبط با بروز خودآزاری بررسی شد. یافته ها : میانگین سن دانش آموزان شرکت کننده در مطالعه به هنگام ورود به مطالعه ۸۷/۰+-۲۸/۱۶ سال (دامنه سنی ۱۹-۱۵) بود. در طول یک سال، ۸/۴درصد دانش آموزان بروز خودآزاری را ذکر کردند. بیشترین نوع خودآزاری بریدن و سوزاندن بود. پیشرفت در مراحل مصرف سیگار (OR=۲.۸۱)، داشتن دوستان نزدیک سیگاری (OR=۱.۷۸) و بروز مصرف الکل (OR=۲.۲۷) با بروز خودآزاری در دانش آموزان ارتباط داشت. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بروز خودآزاری در این گروه از نوجوانان ایرانی ۸/۴درصد در سال است. بروز خودآزاری با عواملی مانند سن دانش آموزان، وضعیت مصرف سیگار و مصرف الکل ارتباط داشت.

Keywords:

Delibeate self-injury , Pupils , Incidence , Iran , دانش آموزان دبیرستانی , خودآزاری , میزان بروز , تبریز