امنیت غذایی و اخلاق زیستی در کشاورزی پایدار

زمینه: امنیت غذایی یکی از مهمترین مولفههای امنیت انسانی است. در دهههای اخیر، روشهای ناپایدار کشاورزی که صرفا برای افزایش تولید گسترش یافتهاند، نه تنها جایگاه انسان در قالب نگاهبان طبیعت را زیر سوال بردهاند، بلکه عدم پایداری در تولید، امنیت غذایی انسان را نیز به مخاطره انداخته است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی چگونگی دستیابی به امنیت غذایی در کشاورزی پایدار، ضمن رعایت ملاحظات اخلاق زیستی است.   نتیجه گیری: یافتههای این بررسی نشان میدهد در چند دهه اخیر با توجه به ناپایداری سامانههای رایج کشاورزی، انسان در مواجهه با طبیعت، جنبههای اخلاقی را زیر پا گذاشته و نسبت به آن بیتوجه بوده است. کشاورزی پایدار رسالت خویش را زمانی به فرجام رسانده که ضمن تامین امنیت غذایی، جنبههای اخلاقی تولید نیز رعایت گردد. در حالی که کشاورزی رایج قائل به تفکری انسانمحور بوده و هیچ موجودی را به غیر از انسان واجد جایگاه اخلاقی نمیشمارد. کشاورزی طبیعی که از شاخههای کشاورزی پایدار و بر گرفته از نگرشی غیر انسان محور است، جایگاه اخلاقی را به سایر موجودات زنده یا چرخه حیات به عنوان یک کلیت تعمیم میدهد. نتایج این بررسی نشان میدهد کشاورزی طبیعی امنیت غذایی بشر را در گرو امنیت و حفظ تمامیت طبیعت میپندارد و حفظ تمامیت طبیعت را منوط به حفظ جایگاه اخلاقی آن میداند. جنبههای اخلاق زیستی در کشاورزی پایدار نه تنها با تولید منافات ندارد، بلکه از پیششرطهای نیل به امنیت غذایی است.

Keywords:

Bioethics , Food Security , Organic Agriculture , Sustainable Agriculture , اخلاق زیستی , امنیت غذایی , کشاورزی پایدار , کشاورزی طبیعی