بررسی میزان افسردگی و اضطراب در معلولین بینایی ۵۰-۱۶ ساله شهر تهران بر حسب سن، جنس، میزان معلولیت، و وضعیت تاهل و وضعیت اشتغال آن ها

پژوهش حاضر یک پژوهش زمینه یابی است که میزان افسردگی و اضطراب را در معلولین بینایی برحسب سن، میزان معلولیت، وضعیت تاهل و وضعیت اشتغال مورد بررسی قرار داده است. آزمودنی های این پژوهش متشکل از ۱۳۵ نفر از معلولین بینایی شهر تهران با دامنه سنی ۵۰-۱۶ سال بودند که در گروه های سنی رده بندی شده، گروههای مرد و زن، نابینا و کم بینا، مجرد و متاهل و گروههای شاغل و غیرشاغل به عنوان نمونه در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای به کار گرفته شده عبارت بودند از: آزمون افسردگی بک و مقیاس اضطراب کتل که در ایران نیز استاندارد شده اند. یافته های توصیفی حاکی از این است که بسیاری از معلولین بینایی دارایی افسردگی خفیف و اضطراب متوسط هستند. تجزیه و تحلیل آماری یافته ها نشان داد که میزان افسردگی در معلولین بینایی زن بیشتر از مردها، در مجردها بیشتر از متاهل ها و در غیرشاغل ها بیشتر از شاغل ها می باشد و دو عامل سن و میزان معلولیت تاثیری بر میزان افسردگی معلولین بینایی نداشته است. تجزیه و تحلیل یافته ها همچنین نشان داد که میزان اضطراب در معلولین بینایی زن بیشتر از مردها است و سایر عوامل یعنی سن، میزان معلولیت، وضعیت تاهل و وضعیت اشتغال بر میزان اضطراب جمعیت مورد مطالعه بی تاثیر بوده است.

Keywords:

Depression , Anxiety , visually handicapped persons , افسردگی , اضطراب , معلولین بینایی