بررسی میزان دسترسی به سمعک و استفاده از آن در دانش آموزان مدارس ناشنوایان شهر تهران

پژوهش حاضر میزان دسترسی به و استفاده از سمعک و مناسب یا نامناسب بودن سمعک و علل عدم استفاده از آن را در دانش آموزان ناشنوای مدارس ناشنوایان شهر تهران مورد بررسی قرار می دهد. به این منظور ۵۷۸ نفر از دانش آموزان دختر و پسر مقاطع پیش دبستانی و راهنمایی این مدارس به طور تصادفی از ۶ منطقه شهر تهران انتخاب شدند و با مراجعه به پرونده آنها  مصاحبه با والدین و معلمین، انجام معاینه اتوسکوپی، آزمایش شنوایی و بررسی سمعک دانش آموزان، پرسشنامه های تهیه شده تکمیل گردید. پس از استخراج داده ها با روش های آمار توصیفی شاخص های پراکندگی و تمایل مرکزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که ۲۵/۱۱% از دانش آموزان مدارس ناشنوایان فاقد سمعک هستند، ۶۶/۲۰% از افرادی که دارای سمعک هستند، از سمعک خود استفاده نمی کنند و ۷/۳۱% از سمعک های دانش آموزان نامناسب می باشند. فقط ۹/۳۵% از دانش آموزان دارای سمعک مناسب هستند که در تمام ساعات بیداری از آن استفاده می کنند. مقایسه بین سن تشخیص کم شنوایی و سن دریافت سمعک نشان می دهد که از ۵۷۸ نمونه مورد بررسی، ۲۴۷ نفر (۳/۴۴%) زیر یک سالگی و ۱۹۳ نفر (۶/۳۴%) بین یک تا دوسالگی تشخیص داده شده اند. در حالی که فقط ۱۵ نفر (۹/۲%) زیر یک سالگی و ۱۱۰ نفر (۴/۲۱%) بین یک تا دوسالگی سمعک دریافت کرده اند. این موضوع دال بر وجود حداقل ۲ سال وقفه بین تشخیص و دریافت سمعک است.

بررسی میزان دسترسی به سمعک و استفاده از آن در دانش آموزان مدارس ناشنوایان شهر تهران Keywords:

hearing aid hearing impairment , deaf , سمعک , کم شنوایی , ناشنوا