ارزیابی مهارت های ارتباطی بین فردی و عوامل مرتبط با آن در میان دانشجویان دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: دانشجویان علوم پزشکی به عنوان اعضای اصلی کادر درمان در آینده، نیازمند کسب مهارت های ارتباطی به منظور برقراری ارتباط موثر و هدف مند با بیمار می باشند. هدف از پژوهش حاضر تعیین سطح مهارت های ارتباط بین فردی دانشجویان دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد. روش ها: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و مقطعی، تعداد ۲۱۲ نفر از دانشجویان دانشکده پیراپزشکی با روش نمونه گیری تصادفی ساده وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه استاندارد آزمون مهارت های ارتباطی بین فردی (Interpersonal Communication Skills Test) بود که دارای ۳۴ سوال پنج گزینه ای با دامنه نمره ۳۴ تا۱۷۰ می باشد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری t و ANOVA صورت گرفت. نتایج: در مجموع ۱۷۰ پرسشنامه تکمیل و تحلیل شد. ۶/۶۷% نمونه ها دانشجوی دختر بودند. میانگین نمره سطح مهارت های ارتباطی دانشجویان مورد مطالعه ۹۱/۹  ۸۲/۹۹ بود که ارتباط معناداری با سال تحصیلی دانشجویان داشت (۰۰۹/۰=p، ۹۸۰/۳F=). میانگین نمره دانشجویان پسر و دختر به ترتیب ۱۶/۹۴۴/۱۰۰ و ۲۸/۱۰۵۳/۹۹ بود که آزمون t اختلاف معناداری را بین آنها نشان نداد (۵۸/۰=P). نتیجه گیری: سال های سپری شده تحصیلی از عوامل مهم موثر بر سطح مهارت های ارتباطی بین فردی دانشجویان دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد. به نظر می رسد که تجربه ی آموزشی دانشجویان، عملکرد آنان را در برقراری ارتباط بهبود می دهد.

Keywords:

Interpersonal Communication Skills , Students , Tehran University of Medical Sciences. , مهارت های ارتباطی بین فردی , دانشجویان , دانشگاه علوم پزشکی تهران