تاثیر عوامل خانوادگی و شخصیتی بر فرار دختران از خانه

چکیده این مقاله به بررسی تاثیر عوامل خانوادگی و شخصیتی بر فرار دختران از خانه می پردازد. فقر اقتصادی، اعتیاد والدین، خلا عاطفی، شکاف میان دو نسل، مهاجرت و حاشیه نشینی، دوره بلوغ، پایین بودن سطح نشاط و شادی نوجوانان، ناکامی های تحصیلی، دوستان ناباب و ... از جمله عوامل فرار دختران محسوب می شود. در این مطالعه ۳۰ دختر فراری شهر تهران و ۳۰ دختر عادی مدارس راهنمایی و دبیرستان که به عنوان گروه همتا به صورت تصادفی جهت مطالعه انتخاب شدند. برای بررسی ویژگی­ های خانوادگی و شخصیتی آزمودنی­ها از پرسشنامه پژوهشگر ساخته و فرم ۷۱ سوالی شخصیت سنج چندوجهی مینه سوتا (MMPI) استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری داده های پژوهش با استفاده از آزمون­ های مجذور خی و t   گروه­های مستقل انجام شد.نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین میزان فرار در سنین ۱۶-۱۸ سالگی اتفاق افتاده است. همچنین بین تمامی متغیرهای جمعیت شناختی به جز اعتیاد، و وضعیت دختران در سطح ۵ درصد ارتباط معناداری وجود داشت. دختران فراری در مقیاس های افسردگی(D)، هیپوکندریا (Hs )، انحراف اجتماعی-روانی (Pd  )، و پارانوئیا (Pa ) در آزمون MMPI  خیزک بالاتری داشتند. بدین ترتیب آنها دچار افسردگی و اندوه هستند، احساس گناه و تقصیر می کنند و نسبت به جسم و دردهای جسمانی خود اشتغال فکری دارند. اغلب این دختران فراری به خشم و نزاع با دیگران گرایش داشته و در ارتباط خود با افراد صاحب قدرت و مقام مشکل دارند. خشمگین، حق به جانب، حساس و بدگمان هستند. برای پیشگیری از بروز آسیب های روانی–اجتماعی نظیر فرار دختران از خانه، توسعه خدمات روانشناختی و مشاوره ضروری است.

Keywords:

دختران فراری تهران , احساس گناه , خشم , افسردگی , پارانویا , هیپوکندریا