ارتباط یادگیری خودراهبر با راهبردهای فراشناختی و شادکامی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران

مقدمه: مطابق کوریکولوم پزشکی عمومی، پرورش مهارت های یادگیری خودراهبر، یکی از ضروریات برنامه درسی این رشته است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط یادگیری خودراهبر با راهبردهای فراشناختی و شادکامی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال ۱۴۰۱ انجام شده است. روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی به روش همبستگی انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه یادگیری خودراهبر ویلیامسون با ۶۰ گویه و پایایی ۹۳/۰، فراشناخت ولز و کارترات با ۳۰ گویه با پایایی ۹۱/۰ و شادکامی آکسفورد با ۲۹ گویه و پایایی ۸۷/۰ است. روایی هر سه پرسشنامه مورد تایید صاحب نظران قرار گرفت. جامعه آماری شامل ۳۶۲ دانشجوست که ۱۹۳ نفر به روش تصادفی طبقه ای از دانشکده های ساری (۱۵۶نفر) و پردیس رامسر (۴۳ نفر) انتخاب شدند. نتیجه آزمون کولموگروف نشان داد کلیه داده های مطالعه نرمال اند، لذا برای تعیین وضعیت متغیرها ازآزمون One Sample T Test، برای تعیین رابطه بین آن ها ازPearson Correlation Coefficient با نرم افزار SPSS استفاده گردید. یافته ها: میانگین نمرات یادگیری خودراهبر (۶۳/۳) و فراشناخت (۳۳/۳) در دانشجویان بالاتر از متوسط و میزان شادکامی (۳۶/۱) کمتر از متوسط بود. بین یادگیری خودراهبر و شادکامی با سطح اطمینان ۹۵ درصد و ۰۰۰/۰Sig= رابطه معنادار (۴۹۳/۰+r=) دیده شد. همچنین بین یادگیری خودراهبر و راهبردهای فراشناختی با ۰۰۰۰/۰ Sig رابطه معنادار (۸۹/۰+r=) وجود داشت. به علاوه با ۱۹۱df= و ۰۵/۰P-Value< دانشجویان دانشکده ساری و پردیس رامسر، در یادگیری خودراهبر، مهارت های فراشناختی و شادکامی تفاوت معناداری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: براساس نتایج بدست آمده، مهارت های یادگیری خودراهبر و فراشناخت دانشجویان پزشکی در حد قابل قبولی است، لیکن لازم است برای افزایش شادکامی آنان برنامه ریزی شایسته صورت گیرد.

Keywords:

self-directed learning , happiness , metacognition. , یادگیری خودراهبر , راهبردهای فراشناختی , شادکامی.