تاثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی بر ترکیب بدنی، توان هوازی و برخی از هورمون های زنان نابارور دارای سندرم تخمدان پلی کیستیک

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) مهم ترین علت عدم تخمک گذاری در جمعیت عمومی و در زنان نابارور می باشد. با تاکید به اهمیت سندرم تخمدان پلی کیستیک به عنوان یکی از علل نازایی و با توجه به ارتباط این سندرم با اختلالات هورمونی و متابولیکی، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی بر ترکیب بدنی، توان هوازی و برخی از هورمون های زنان نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال ۱۳۹۴ روی ۲۰ زن نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مراجعه کننده به درمانگاه زنان ساکن شهرستان بجنورد انجام شد. افراد به صورت تصادفی به دو گروه ۱۰ نفری مداخله و شاهد تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرینی، ۱۲ هفته سه جلسه ای تمرین هوازی را با شدت ۶۵-۴۰% ضربان قلب ذخیره بیشینه انجام دادند. پیش از شروع و پس از پایان مداخله تمرینی، سطوح هورمون های جنسی و ترکیب بدن جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS(نسخه ۱۸) برای مقایسه میانگین های درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از روش آزمون تی دانشجویی در گروه های همبسته و مستقل استفاده شد. میزان pکمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در پایان دوره تمرینی وزن بدن و مقادیر هورمون لوتئینی کاهش و حداکثر اکسیژن مصرفی افزایش معنی دار یافت (۰۰۱/۰=p). غلظت هورمون محرک تیروئیدی، هورمون محرک فولیکولی و پرولاکتین در پایان دوره تغییر معنی داری پیدا نکرد (۰۵/۰p>). همچنین پس از پایان مداخله تمرینی، تفاوت معنی داری در وزن، شاخص توده بدنی، مقادیر هورمون لوتئینی و حداکثر اکسیژن مصرفی بین دو گروه مشاهده شد (۰۵/۰p<). نتیجه گیری: با توجه به کاهش وزن و هورمون لوتئینی و افزایش مقادیر حداکثر اکسیژن مصرفی به دنبال تمرینات هوازی، می توان از آن به عنوان یک شیوه درمانی غیردارویی جهت بهبودی بیماران مبتلا به سندرم پلی کیستیک استفاده کرد.

Keywords:

تمرین هوازی , زنان نابارور , سندرم تخمدان پلی کیستیک