تاثیر متفورمین در پیامد تلقیح داخل رحمی در بیماران نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم و غیر مقاوم به انسولین

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک، شایع ترین علت ناباروری به دلیل عدم تخمک گذاری است و مقاومت به انسولین، بالا بودن شاخص توده بدنی و نسبت دور کمر به باسن، عوامل خطر شناخته شده در پیامد نامطلوب درمان نازایی و پاسخ بالینی به متفورمین می باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر متفورمین در پیشگویی نتایج درمانی تلقیح داخل رحمی در بیماران نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم و غیرمقاوم به انسولین و بررسی تاثیر مقاومت به انسولین، شاخص توده بدنی و نسبت دور کمر به باسن بر روی آن انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی غیر تصادفی در طی سال های ۹۱-۱۳۹۰ بر روی ۷۴ زن نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک داوطلب IUI و مراجعه کننده به درمانگاه نازایی بیمارستان میرزا کوچک خان تهران انجام شد. بیماران بر اساس تست تحمل گلوکز و سطح انسولین پلاسما به دو گروه مقاوم به انسولین و غیر مقاوم به انسولین و بر اساس شاخص توده بدنی به ۴ گروه تقسیم شدند. برای تمام بیماران متفورمین با دوز ۵۰۰ میلی گرم، ۳ بار در روز، ۶ هفته قبل از شروع سیکل IUI تجویز شد و سپس هر دو گروه جهت انجام IUI، تحت درمان با داروهای القاء تخمک گذاری قرار گرفتند. یافته ها با استفاده از آزمون های آماری تی تست و آنووا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: از ۷۴ زن مورد مطالعه، ۳۷ نفر مقاوم به انسولین و ۳۷ نفر غیر مقاوم به انسولین بودند. درمان با متفورمین باعث افزایش درصد تخمک گذاری، افزایش میانگین اندازه فولیکول، نتیجه مثبت تست بارداری، حاملگی بالینی و عوارض جانبی در گروه مقاوم به انسولین شد ولی این تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نبود (۰۵/۰متفورمین می باشد.

Keywords:

بیماران نابارور , تلقیح داخل رحمی , سندرم تخمدان پلی کیستیک , متفورمین