مقایسه دو روش درمانی متوتروکسات و ترکیب متوتروکسات- میفه پریستون در درمان بارداری خارج رحمی

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثرات متوتروکسات و ترکیب متوتروکسات - میفه پریستون در درمان بارداری خارج رحمی انجام شد. میزان موفقیت درمان، تعداد روزهای بستری و تعداد متوتروکسات تزریقی و عوارض ایجاد شده در دو گروه با هم مقایسه شد. روشکار: این مطالعه آینده نگر در سال ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ بر روی ۶۶ بیمار مبتلا به بارداری خارج رحمی که تحت درمان طبی قرار گرفته بودند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی در دو گروه ۳۳ نفری قرار گرفتند. برای افراد گروه آزمایش ترکیب متوتروکسات و میفه پریستون و برای افراد گروه کنترل متوتروکسات و پلاسبو تجویز شد. تجزیه و تحلیل داده های کمی با استفاده از آزمون تی و تجزیه داده های کیفی با استفاده از آزمون کای دو و در صورت نیاز با استفاده از آزمون فیشر انجام شد. میزان p کمتر از ۰/۰۵ معنی دار در نظر گرفته شد. یافتهها: افراد دو گروه از نظر مشخصات فردی نظیر سن و جنس تفاوت معنی داری نداشتند (p>۰/۰۵). بیمارانی که رژیم ترکیبی (متوتروکسات + میفه پریستون) دریافت کرده بودند، ۳ روز زودتر از بیمارستان مرخص شدند (p=۰/۰۰۱). میانگین مدت زمان لازم برای کاهش سطح β-hCG در گروه آزمایش به طور معنی داری پایین تر بود (p=۰/۰۴۶). تعداد تزریقات در گروه متوتروکسات به تنهایی، بیشتر بود (۶۳ ،p<۰/۰۰۰۱% در مقابل ۱۸%). میزان موفقیت درمان با میزان β-hCG کمتر از ۱۰ میلی یونیت در سی سی در گروه اول ۹۰% و در گروه دوم ۷۸% بود (p=۰/۱۷). نتیجهگیری: اضافه کردن میفه پریستون تاثیر چندانی بر افزایش موفقیت درمان نداشت، اما مدت زمان بستری در بیمارستان و مدت زمانی که طول کشید تا سطح β-hCG منفی شود و تعداد متوتروکسات تزریقی در درمان های طبی بارداری خارج رحم را کاهش داد.

Keywords:

بارداری خارج رحمی , متوترکسات , میفه پریستون