تاثیر آموزش مهارت های اجتماعی بر خودکارآمدی پرهیز از مواد مخدر در نوجوانان پسر دبیرستان های اهواز

مقدمه: کاهش سن اعتیاد و رشد سریع وابستگی به مواد در افراد زیر ۱۸سال، اولویت آموزش مهارتهای اجتماعی جهت پرهیز از مواد در این گروه را آشکار می سازد.  مطالعه حاضر به سنجش تاثیر آموزش مهارتهای اجتماعی برخودکارآمدی پرهیز از مواد مخدر در دانش آموزان پسر شهر اهواز پرداخته است. روش ها: این پژوهش نیمه تجربی برروی دانش آموزان پسر پایه اول دو دبیرستان ناحیه ۳ شهر اهواز با تخصیص تصادفی در سال تحصیلی ۹۲-۹۱ انجام شد. در هریک از مدارس آزمون و کنترل ۶۰ نفر(جمعا۱۲۰نفر) به روش تصادفی انتخاب شدند. مداخله فقط درگروه آزمون، شامل آموزش مهارتهای اجتماعی در پرهیز از مواد مخدر باتلفیق سازه خودکارآمدی بندورا و مبتنی بر یادگیری فعال بود. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله به پرسشنامه های خودکارآمدی پرهیز از مواد مخدر و مهارتهای اجتماعی پاسخ دادند. داده ها با آزمون تی مستقل و زوجی آنالیز گردید. یافته ها: میانگین خودکارآمدی آن پرهیز از مواد مخدر بین پسران دو گروه آزمون وکنترل در پیش آزمون تفاوت معناداری نداشت، اما در پس آزمون بین میانگین های دو گروه  تفاوت معناداری مشاهده گردید(۰۵/۰P<). مداخله آموزش موجب افزایش قابل توجه و معنادار میانگین نمره مولفه خودکارآمدی در موقعیت اجتماعی از۹۷/۲±۳۶/۱۸ به ۴۳/۱±۷۳/۱۹ (۰۰۱/۰=P) و خودکارآمدی در موقعیت هیجانی از۳۰/۱۰±۸۳/۵۸ به ۹۸/۲±۸۵/۶۳ (۰۰۱/۰=P) شد. نتیجه گیری: مداخله آموزشی در افزایش خودکارآمدی پرهیز از مواد مخدر به ویژه در موقعیت اجتماعی و هیجانی موثر بوده است. لذا آموزش مهارت های اجتماعی با هدف ارتقا خودکارآمدی پرهیز از مواد مخدر در موقعیت های فوق، می تواند به منزله رهیافت مقابله ای در آموزش نوجوانان مدنظر قرار گیرد. واژه های کلیدی: مهارت های اجتماعی، خودکارآمدی پرهیز از مواد مخدر، پسران دانش آموز، مداخله آموزشی، اهواز

Keywords:

Social Skills , Drug Abstinence Self-Efficacy , School Boys , Educational Intervention , Ahwaz