اپیدمیولوژی خودکشی در استان بوشهر سال ۱۳۸۸

مقدمه: خودکشی یکی از مصائب و مشکلات بهداشتی جوامع انسانی می باشد که آگاهی از میزان ها و اپیدمیولوژی آن در هر منطقه می تواند به برنامه های کنترل و پیشگیری از آن کمک کند. مطالعه طولی ثبت موارد مرگ سالانه در اجرای این تحقیق به کار گرفته شده است. روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی در سال ۱۳۸۸، فرمهای از پیش تنظیم شده ثبت موارد خودکشی بر اساس میزان های شیوع و کشندگی اختصاصی سنی، جنسی، روش به کار گرفته شده در خودکشی و دیگر متغیرهای دموگرافیک در یک دوره یکساله تکمیل و با استفاده از شاخص خطر نسبی و آزمون های همبستگی بررسی شدند. یافته ها: شیوع خودکشی در جمعیت زنان استان۷۶/۵ و در جمعیت مردان استان۸۸/۲ در هر صد هزار نفر برآورد گردید .خطر نسبی مرگ از خودکشی زنان نسبت به مردان در جمعیت مورد بررسی برابر ۲ با فاصله اطمینان (۶/۲-۸۹/۱) و اقدام به خودکشی ۲۵/۲ با فاصله اطمینان (۸/۳-۰۳/۱)میگردد. در مجموع میزان کشندگی خودکشی ها در جامعه مورد مطالعه ۶/۶ ٪ بود که در دو جنس اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. در۸۷ ٪ موارد روش به کار گرفته شده، مصرف دارو می باشد اما فقط ۸٪ از کل مرگ ها را به خود اختصاص می دهد. دارزدن با ۱۰۰٪ کشندگی مرگبارترین روش بوده و پس از آن خودسوزی با میزان کشندگی ۶۹ ٪ در رتبه دوم  قرار داشت. روش خودسوزی تنها ۶٪ از کل موارد راشامل می شد اما ۷۱٪ مرگ ها راباعث گردیده است. بالاترین میزان کشندگی در مردان بیکار ۳/۹ ٪ و سپس در زنان خانه دار ۲/۷٪ مشاهده گردید. نتیجه گیری: شیوع خودکشی در زنان استان از متوسط کشوری بالاتر و در مردان استان از متوسط کشوری کمتربود که مشابه مناطق محرومتر کشور میباشد.پرخطرترین گروها برای خودکشی های موفق زنان متاهل خانه دار کم سواد و مردان بیکار با سواد پایین، تشخیص داده شدند و بیشترین خودکشی های ناموفق در سنین کمتر از ۲۵ سال بیشتر در زنان باسواد اعم از مجرد و متاهل و سپس پسران باسواد مجرد مشاهده گردید. واژه های کلیدی: خودکشی، اقدام به خودکشی، اپیدمیولوژی