تاثیر تمرین های اصلاحی بر اختلال های عضلانی- اسکلتی

مقدمه: اختلال های عضلانی – اسکلتی مرتبط با کار عمده ترین عامل از دست رفتن کار، افزایش هزینه ها و آسیب های انسانی نیروی کار به شمار می رود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع اختلال های عضلانی – اسکلتی مرتبط با کار پرستاران بیمارستان الزهرا و تاثیر ۸ هفته تمرین های اصلاحی منتخب و مداخله های ارگونومی بر آن ها بود. روش ها: از پرسش نامه نوردیک برای مطالعه شیوع اختلال  های عضلانی – اسکلتی مرتبط با کار استفاده شد و همچنین برای ارزیابی سطوح مواجهه با خطر اختلال های عضلانی – اسکلتی در ۶ وظیفه کاری پرستاران عکس برداری و از روش ارزیابی سریع ریسک فاکتور (QEC) استفاده شد. پرسش نامه نوردیک در بین ۲۱۶ نفر از پرستاران توزیع گردید. تعداد ۲۹ نفر از پرستاران که دارای اختلال های عضلانی- اسکلتی بودند، شناسایی شدند و به مدت ۸ هفته در برنامه تمرین های اصلاحی و مداخلات ارگونومیک شرکت کردند.. یافته ها: میزان شیوع اختلال های عضلانی اسکلتی در ناحیه کمر ۴/۶۴ درصد، زانو ۴/۵۱ درصد، گردن ۶/۴۸ درصد، شانه ۵/۴۳ درصد و مچ دست ۷/۴۰ درصد، نواحی پشت ۶/۲۹ درصد، پا و قوزک پا ۲۹ درصد، باسن – ران ۵/۲۴ درصد و آرنج ۳/۱۵ درصد بود. بر اساس امتیاز QEC ، جا به جا کردن بیمار، بالاترین امتیاز را در میان وظایف به خود اختصاص داد (بیش از ۷۰%). به دنبال ۸ هفته تمرین های اصلاحی و مداخله های ارگونومی میزان اختلال های کمر، شانه، گردن و مچ دست بهبودی معنی داری را نشان دادند (P< ۰/۰۵). نتیجه گیری: میزان شیوع اختلال های عضلانی – اسکلتی در پرستاران مورد مطالعه به طور نسبی بالا بود. بالا بودن سطح ریسک خطر نشانه آسیب زا بودن شرایط و محیط کار در بیمارستان است. اصلاح تکنیک جا به جا کردن بیماران و بهبود شرایط بلند کردن بیماران توصیه می شود. واژه های کلیدی: اختلال های عضلانی – اسکلتی مرتبط با کار، QEC، ارگونومی شغلی، تمرین های اصلاحی