اثربخشی آموزش مهارت های حل مسئله بر راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و خودتنظیمی دانش آموزان

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های حل مسئله بر راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و خودتنظیمی دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون– پس آزمون با گروه گواه و پیگیری ۳ ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر خوی در سال تحصیلی ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ که تعداد آن ها ۵۹۳۶ بود. نمونه شامل ۴۰ نفر دانش آموز بود که به شیوه نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزماش و گواه گمارده شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه تنظیم هیجان (گروس و جان، ۲۰۰۳) و پرسشنامه خودتنظیمی (بوفارد و همکاران ۱۹۹۵) بود که تمام آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون آن را تکمیل کردند. برنامه مداخله ای مهارت های حل مسئله دزوریلا و گلدفرید (۱۹۷۱) به گروه آزمایش مدت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش داده شد؛ و در نهایت، پس آزمون و پیگیری از دو گروه آزمایش و گواه گرفته شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه های مکرر تحلیل شد. نتایج تحلیل داده های این پژوهش نشان داد که آموزش مهارت های حل مسئله تاثیر معناداری بر افزایش راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و خودتنظیمی دانش آموزان دارد (۰۰۱/۰P<). همچنین، اثربخشی در مرحله پیگیری ۳ ماهه تداوم داشت. درمجموع، نتایج به دست آمده از این پژوهش، سودمندی و تاثیر آموزش مهارت های حل مسئله بر راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و خودتنظیمی دانش آموزان را تایید می کند.

اثربخشی آموزش مهارت های حل مسئله بر راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و خودتنظیمی دانش آموزان Keywords:

آموزش حل مسئله , دانش آموزان , راهبردهای تنظیم شناختی , خودتنظیمی