معیارهای طراحی پارک بر کودکان با اختلال ذهنی اوتیسم

اوتیسم ازجمله بیماری های ژنتیکی است که اکنون در ایران رواج یافته است و این بیماری بر رفتار، خلق وخو و جسم افراد تاثیرگذار است. این بیماری به علت عدم تطبیق کودکان با محیط های شلوغ باعث گردیده است که به ماندن در خانه روی بیاورند و از فضاهای شهری ازجمله پارک ها که از علایق هر کودکی بازی در آن هاست، محروم شوند. متاسفانه در کشور ایران فضاهایی مناسب جهت آموزش و تفریح (بازی) این کودکان که دارای اصول مناسب برای کودکان اوتیسم باشد، بسیار اندک است و می توان گفت اصولی مناسب جهت طراحی برای کودکان اوتیسم وجود ندارد و این یک معضل اجتماعی و مدنی محسوب می شود که باعث عدم استفاده این کودکان از فضاهای عمومی شده است. هدف اصلی این تحقیق دستیابی به اصول مناسب طراحی پارک برای کودکان اوتیسم است و در همین راستا ابتدا نظریات مطرح در زمینه بیماری اوتیسم، تفاوت میان سطوح مختلف آن و نحوه برقراری ارتباط این کودکان با سایر افراد مورد بررسی قرار گرفت و سپس اصولی با توجه به مستندات جهت طراحی پارک استخراج گردید که شامل رنگ، نور، پوشش گیاهی، مبلمان، زمین بازی، آب، دیوار هنری، پارکینگ و پیاده رو هستند و در نهایت با استفاده از پرسشنامه که توسط والدین کودکان اوتیسم در رده سنی ۶ تا ۱۰ سال پر شده و به وسیله آزمون فریدمن توسط نرم افزار SPSS موثرترین معیار جهت طراحی فضاهای تفریحی مورد ارزیابی قرار گرفت و با توجه به تحلیل های صورت گرفته رنگ و پوشش گیاهی برای این کودکان از اهمیت بیشتری برخوردار است و بایستی مورد توجه قرار گیرد و راهکارهایی جهت طراحی ارائه شده است.

Keywords:

اختلالات ذهنی , کودکان اوتیسم , فضای شهری , طراحی پارک