تببین نگرش به ساختارهای آموزشگاهی و خانوادگی بر میزان بهبود خلاقیت دانش آموزان در مدارس متوسطه شهر زاهدان

خلاقیت یکی از عالی ترین و پیچیده ترین فعالیت های ذهن آدمی است که تعلیم و تربیت باید بدان توجه کند. خلاقیت نه فقط بههوش و تفکر بلکه به سازمان شخصیت فرد نیز مربوط می شود. تربیت آزادانه شخص در وضعیتی که والدین دارای علایق قویگوناگونی باشند باعث بروز صفت خلاقیت در اشخاص می شود. از این رو مساله تربیت دانش آموزان و پرورش استعدادهای فطریآنان از مسایل بسیار مهمی است که باید مورد توجه مربیان و والدین قرار گیرد و معلمان بایستی امکانات تجلی اندیشه خلاق را درمدارس فراهم آوردند و دانش آموزان به تدریج مفاهیم اساسی علوم مختلف را بیاموزند تا با مسایل زندگی، خلاقانه برخورد کنند وجهان اطراف خویش را در جهت مطلوب تغییر دهند. در این مطاله سعی بر آن شده است تا به بررسی رابطه بین عوامل آموزشگاهی وخانوادگی بر خلاقیت دانش آموزان بپردازد.تحطیق حاضر از نوع توصیفی- پیمایشی می باشد. هدف انجام این مطاله بررسی رابطه عوامل آموزشگاهی و خانوادگی بر خلاقیتدانش آموزان می باشد. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان سال دوم متوسطه شهر زاهدان تشکیل می دهند که از آنها ۱۰۰ نفربصورت خوشه بندی دو مرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شده اند. جهت جمع آوری اطلاعات از کتب و مقالات علمی مرتبط وبرای جمع آوری داده ها جهت تحلیل و بررسی آزمون فرضیه پژوهش از پرسشنامه ای که محطق ساخته استفاده گردید. روایی صوریآن توسط چند تن از متخصصین و پژوهشگران تایید گردید و پایایی آن با استفاه از ضریب آلفای کرونباخ برای دو پرسشنامه ۷۱ و ۸۹صدم محاسبه گردید. در این پژوهش جهت تجزیه و تحلیل فرضیه اصلی از روش های آمار استنباطی استفاده گردید. نتایج اینپژوهش نشان می دهد که عوامل خانوادگی اعم از عوامل اقتصادی، اجتماعی و سطح تحصیلات والدین و عوامل آموزشگاهی سطحامکانات ابزاری مدارس و روش تدریس معلمان بر میزان خلاقیت دانش آموزان موثر بوده و با بهبود این عوامل میزان خلاقیت دانشآموزان نیز افزایش می یابد.

Keywords:

پیشرفت تحصیلی , روش های یادگیری , مدیریت تحصیلی , خلاقیت