غلبه تک صدایی در عشق ورزی شاعران سبک خراسانی (با نگاه به تغزلات فرخی، عنصری و منوچهری)

اگر نگاه ما به فرهنگ و جامعه، نگاه زبان­ محور باشد؛ تک ­صدایی و گفت­وگو، دو روی­کرد زبانی خودکامگی و تکثرگرایی است. در تک­ گویی، یکی در مقام گوینده است و دیگری در مقام شنونده و محکوم به سکوت. این مکان ممکن است حجله عروسی، کلاس درس، مشورت در امر سیاسی، اتحادیه کارگری و یا دیگر صنف­ های اجتماعی باشد. درمجموع، جامعه بر مبنای تک­ گفتاری استوار است. عشق­ ورزی زمینی، بخشی از بدنه هویت فرهنگی و هنجار اجتماعی ما را تشکیل می ­دهد و در ادبیات، به صورت گسترده بازتاب یافته­ است. مطالعه روابط عاشق و معشوق، زاویه­ های پنهان جامعه را عریان می­ کند- بویژه عاشقان نامداری که رفتار شان تبدیل به الگوی جمعی می ­شود و ناهنجاری­ ها را به هنجار بدل می­ کنند.این نوشتار، در پی نمایاندن ریشه ­های مقوله «ناز و نیاز» است و تلاش می­ شود تا علل عشق­ ورزی مبتنی بر تک­ گویی مستبدانه را برشمارد و آن را به عنوان بخشی از کلیت فرهنگی-تاریخی این جامعه، بررسی نماید.

Keywords:

عشق زمینی , تک صدایی , گفتگو , فرخی , عنصری , منوچهری , نقد جامعه شناختی