زمان سپری شده در فعالیت بدنی و سطح استقامت عضلات شکمی بین دانشجویان افسری و غیرنظامی دانشگاه دفاع ملی مالزی

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی تفاوت و ارتباط بین مقدار زمان صرف شده در فعالیت بدنی و استقامت عضلات شکمی در دانشجویان افسری و غیرنظامی بود. روش ها: در مجموع ۱۹۱ مرد (۰/۹±۱۹/۷ سال؛ ۷/۵±۶۳/۱کیلوگرم؛ ۴/۸±۱۶۹/۳ سانتی متر) شامل دانشجویان افسری (۱۰۶ نفر) و غیرنظامی (۸۵ نفر) در سال ۲۰۱۹ از دانشگاه دفاع ملی مالزی داوطلب شرکت در این مطالعه شدند. زمان صرف شده در فعالیت بدنی با دقایق کل و کل روزهای شرکت در فعالیت های بدنی اندازه گیری شد. برای اندازه گیری استقامت عضلانی شکمی از آزمون یک دقیقه درازو نشست بهره گرفته شد. مطالعه مقطعی و پرسش های بازپاسخ برای جمع آوری داده ها استفاده شد. یافته ها: دانشجویان افسری در مقایسه با دانشجویان غیرنظامی فعالیت روزانه بیشتر (دانشجوی افسری، ۵/۸۱±۵/۴۷ روز؛ غیرنظامی، ۱/۴۱±۳/۲۵ روز) و دقایق انجام فعالیت بدنی زیادتری (دانشجوی افسری، ۲۱/۷۳±۷۶/۹۳دقیقه؛ غیرنظامی، ۲۲/۴۸±۵۸/۶۵دقیقه) داشتند. همچنین دانشجویان افسری از سطح بهتر استقامت عضلانی شکمی در مقایسه با دانشجویان غیرنظامی (دانشجوی افسری، ۵/۹۵±۴۵/۸۲تکرار؛ غیرنظامی، ۵/۹۴±۳۴/۵تکرار) برخوردار بودند. بر اساس آزمون تی دانشجویان افسری در کل روزهای انجام فعالیت بدنی دقایق کل و استقامت عضلات شکم در مقایسه با دانشجویان غیرنظامی رکورد معنی دار بهتری کسب کردند. همچنین در هر دو گروه بین انجام فعالیت بدنی در روزهای هفته (۰/۴۴=r) و دقیقه (۰/۳۴=r) با استقامت عضلانی شکمی همبستگی مثبتی وجود داشت. نتیجه گیری: در مجموع، مقدار زمانی که در فعالیت بدنی سپری می شود، تاثیر معنی داری بر استقامت عضلات شکمی دارد. همچنین هرچه زمان بیشتری در فعالیت بدنی صرف شود، سطح آمادگی جسمانی را افزایش می دهد.

Keywords:

فعالیت بدنی , زمان صرف شده , دانشجویان افسری , دانشجویان غیرنظامی , آمادگی جسمانی