تاثیر ۸ هفته مکمل یاری ویتامین D بر ترکیب بدن، سرعت دویدن و زمان رسیدن به خستگی در نظامیان

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 86

This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_MILIT-22-7_004

تاریخ نمایه سازی: 30 مرداد 1402

Abstract:

زمینه و هدف: مطالعات بالینی نشان دهنده تاثیر ویتامین D در افزایش حجم و قدرت عضلات اسکلتی در ورزشکاران می باشد. از سوی دیگر کمبود ویتامین D در افرادی که دارای فعالیت بدنی بالاتر نسبت به سایرین هستند همانند نیروهای نظامی شیوع بیشتری دارد. از این رو به نظر می رسد مکمل یاری با ویتامین D در نظامیان می تواند سبب بهبود سلامتی و عملکرد بدنی آنها شود. روش ها: مطالعه حاضر از نوع کار آزمایی بالینی دوسو کور در سال ۱۳۹۸ در اصفهان انجام شد. با توجه به معیارهای ورود و خروج، ۱۰۰ نفر از نظامیان به صورت تصادفی وارد دو گروه ۵۰ نفره مداخله و کنترل شدند. اطلاعات دموگرافیک و فعالیت جسمی افراد از طریق پرسشنامه مربوطه و دریافت های غذایی نیز با استفاده از پرسشنامه  ۲۴ ساعت یاد آمد خوراک جمع آوری شد. برای تمامی آنها اندازه گیری قد، وزن، دور کمر، توده چربی و عضلانی بدن اندازه گیری شد. تست های ورزشی سرعت و زمان خستگی انجام شد. تمامی متغیرها در ابتدا و انتهای مطالعه اندازه گیری شد. تمامی آنالیزهای آماری با استفاده از نرم افزارSPSS  ویراست ۱۸ انجام گردید. یافته ها: دو گروه مداخله و دارونما از نظر سن، سطح سرمی ویتامین D و میزان فعالیت بدنی همسان بودند. میانگین سطح سرمی ویتامین D در گروه مداخله در پایان مطالعه بیشتر از گروه دارونما بود (۰۵/۰>p < /span>). هیچگونه تفاوت در شاخص های تن سنجی (وزن، دورکمر و BMI) و همچنین ترکیب بدن بین دو گروه دریافت کننده ویتامین D و دارونما در انتهای مطالعه مشاهده نشد (۰۵/۰

). زمان رسیدن به خستگی در گروه دریافت کننده مکمل ویتامین D بیشتر از گروه کنترل افزایش یافت (۰۵/۰>p < /span>) اما تفاوتی در تست سرعت ۱۰ متر دیده نشد (۰۵/۰

). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد مکمل یاری با ویتامین D می تواند سبب افزایش زمان رسیدن به خستگی در نیروهای نظامی شود اما تاثیری بر ترکیب بدن و سرعت دوی این افراد ندارد.

Authors

حسین رستمی

مرکز تحقیقات بهداشت نظامی، پژوهشکده سبک زندگی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله، تهران، ایران

محمد رضا آقای قزوینی

مرکز تحقیقات بهداشتی اصفهان، انستیتو ملی تحقیقات سلامت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران

مرجان دلخوش

دپارتمان سلامت جامعه و سالمندی، دانشکده پرستاری و مامائی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، ایران

منصور بابایی

مرکز تحقیقات مدیریت سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله، تهران، ایران

کریم پرستوئی

مرکز تحقیقات بهداشت نظامی، پژوهشکده سبک زندگی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله، تهران، ایران

مراجع و منابع این Paper:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :