بررسی اثربخشی تئاتر درمانی بر سطح استدلال اخلاقی

اهداف: رفتار اجتماعی افراد تا حد زیادی وابسته به سطح استدلال اخلاقی آن ها بازمی گردد. لذا رویکردهایی که در رشد استدلال اخلاقی افراد جامعه اثربخش باشد، رفتارهای اجتماعی مطلوب تری را به دنبال خواهد داشت. پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی رویکرد تئاتردرمانی بر رشد استدلال اخلاقی می پردازد. روش ها: در این پژوهش، از طرح نیمه تجربی پیش آزمون و پس آزمون، با لحاظ گروه کنترل و گزینش تصادفی استفاده شده است. جامعه آماری دانش آموزان نوجوان شهرستان اصفهان در سال تحصیلی ۹۲-۹۳ در نظر گرفته شده که بر اساس نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای، از بین مدارس مقطع متوسطه، تعدادی از دانش آموزان پس از اجرای پیش آزمون در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شدند. یافته ها: تحلیل آماری نشان داد که میانگین پیش آزمون استدلال اخلاقی گروه آزمایش (۳۳/۱) در سطح پائین تری نسبت به گروه گواه (۴۵/۱) بود. پس از انجام مداخله تئاتردرمانی، میانگین استدلال اخلاقی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون (۴۴/۲) در مقایسه با گروه گواه (۵۴/۱) افزایش قابل ملاحظه ای یافته است. در واقع، پس از کنترل نمرات پیش آزمون، ملاحظه شد که تفاوت بین دو گروه معنادار است (۰/۰۰۰۱< P < /span>). نتیجه گیری: نتایج حاصله نشان می دهد که گروه آزمایش، نسبت به گروه رشد قابل توجهی در استدلال اخلاقی از خود نشان دادند. در واقع، یافته های آماری موید آن است که رویکرد تئاتردرمانی در بهبود رشد استدلال اخلاقی تاثیر چشمگیری داشته است.

Keywords:

تئاتردرمانی , استدلال اخلاقی , نوجوانان