تعیین درمان آنتی بیوتیک تجربی در جانبازان مبتلا به استئومیلیت مزمن

مقدمه: استئومیلیت عفونت استخوان است که توسط باکتری های پیوژن، مایکوباکتریوم توبرکلوزیس یا قارچ ها ایجاد می شود. این مطالعه جهت تعیین بهترین درمان آنتی بیوتیکی تجربی در استئومیلیت های مزمنی که به علت عفونت ناشی از استافیلوکوک اورئوس ایجاد شده اند، انجام گردید. روش: این مطالعه به روش مقطعی از سال ۱۳۸۶ تا سال ۱۳۹۰ روی ۱۴۵ جانباز جنگ تحمیلی با تشخیص قطعی استئومیلیت مزمن انجام شد. جهت یافتن حساسیت و مقاومت آنتی بیوتیکی در بیمارانی که استاف اورئوس در نتایج کشت انها یافت شد از روش E-Test استفاده گردید. یافته ها: نتایج مطالعه در سه دسته حساس، مقاوم، و حساسیت متوسط طبقه بندی شد. موثرترین آنتی بیوتیک بر روی استاف اورئوس وانکومایسین بود، که در هیچیک ازکشت ها مقاوم مشاهده نشد و ۳.۶٪ از کشت ها حساسیت متوسط به وانکومایسین داشتند. در رده دوم تیکوپلانین با ۵.۹٪ مقاومت قرار داشت. بی اثر ترین آنتی بیوتیک کوتریموکسازول بود که ۷۳.۲٪ کشتها به آن مقاوم بودند. در۵۴.۸ درصد از کشت ها استافیلوک مقاوم به متی سیلین گزارش گردید. در ۱۰.۷ درصد موارد مقاوم استاف ارئوس به متی سیلین به کوتریموکسازول حساسیت نشان دادند. بحث: با توجه به اینکه حصول نتایج کشت و آنتی بیوگرام از حداقل ۲۴ ساعت تا حدود ۱۵ روز متفاوت می باشد مواردی که در اسمیر تهیه شده از زخم کوکسی گرم مثبت مشاهده می شود. تا زمان اماده شدن نتایج کشت از وانکومایسین یا تیکوپلانین استفاده کرد، برای تصمیم گیری در مورد انتخاب هر یک از این دو آنتی بیوتیک عواملی همچون هزینه، در دسترس بودن دارو، زمان ترخیص، و عوارض دارویی موثر می باشد.

Keywords:

استئومیلیت مزمن , استافیلوکوک اورئوس , مقاومت , جانباز , آنتی بیوتیک