مقایسه چهار برنامه حرکت درمانی، ماساژدرمانی، مکانوتراپی و ترکیبی روی عضلات روتاتور کاف مبتلایان به سندروم گیرافتادگی شانه

اهداف: استفاده مداوم از دست در حالت بالای سر باعث وارد آمدن فشار و بار در مدت طولانی و فراهم ­شدن زمینه ابتلا به سندروم گیرافتادگی شانه می­ شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش­ های درمانی منتخب از لحاظ تفاوت در میزان بهبود و طول مدت درمان روی سندروم گیرافتادگی شانه در والیبالیست­ ها و ارایه پروتکل درمانی موثر بود.   روش ­ها: در این مطالعه ۶۰ مرد والیبالیست مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه به ۴ گروه حرکت­ درمانی (۱۷نفر)، ماساژ­درمانی (۱۵نفر)، مکانوتراپی (۱۴نفر) و ترکیبی (۱۴نفر) تقسیم شدند. برای تداوم برنامه­ های درمانی خارج از کلینیک از برنامه­ های خانگی و توصیه­ های ایمنی در محیط کار و ورزش استفاده شد. از عکس ­برداری MRI ، آزمون­ های بالینی و EMG عضلات روتاتور کاف برای ارزیابی ۴ برنامه تحقیق استفاده شد . برای ارزیابی برنامه‍ ­ها در پیش آزمون و پس ­آزمون از آزمون T همبسته و برای تعیین فاصله معنی ­داری بین گروه ­ها از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی در سطح (۰.۰۵p). در هیچ­کدام از دامنه­ های حرکتی AB ، FL ، EX و IR تفاوت معنی ­داری بین ۴ برنامه مکانوتراپی، حرکت ­درمانی، ماساژ­درمانی و ترکیبی مشاهده نشد، اما برنامه ترکیبی در حرکت ER به ­طور معنی­ داری (۰.۰۱۱>p) تاثیرگذارتر بود. عضله فوق­ خاری در برنامه ترکیبی و سپس حرکت­ درمانی زمان واکنش کوتاه ­تری نسبت به دیگر گروه­ ها داشت (۰.۰۳۷>p). عضله گرد کوچک به­ علت عمق بیشتر و عملکرد کمتر در میان عضلات روتاتور کاف از سیستم اندازه­ گیری خارج شد (۰.۰۱۲>p). نتیجه­ گیری: برنامه درمانی ترکیبی اثرات درمانی بهتری بر افزایش دامنه حرکتی عضلات روتاتور کاف به ­ویژه در عضله سوپراسپیناتوس دارد.

Keywords:

کلیدواژه ها: مکانوتراپی , حرکت درمانی , ماساژ درمانی , عضلات روتاتور کاف , والیبالیست , سندروم گیرافتادگی شانه