مواجهه پرستاران با خشونت فیزیکی در بیمارستانهای دانشگاه بقیه اله (عج)

مقدمه. خشونت در محیط کار در سراسر دنیا به عنوان زنگ خطر برای سلامت روانی محسوب می شود و با مواردی چون هتاکی، ضرب و شتم، آزار و اذیت، توهین نژادی، و تعارض جنسی و سرآخر دیگرکشی علیه کارکنان تعریف می گردد. کارکنان بهداشتی درمانی بیشترین مواجهات خشونت بار را دارند که‎ ‎ابعاد دقیق آن به خوبی مشخص نشده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی مواجهه یا عدم مواجهه پرستاران با خشونت فیزیکی در طی یک سال گذشته در بیمارستانهای دانشگاه بقیه اله (عج) و نقش برخی عوامل مرتبط می باشد. مواد و روش کار. جمعیت هدف عبارت بود از پرستاران با حداقل یک سال سابقه کار، شاغل در بیمارستانهای دانشگاه بقیه اله(عج) که از بین آنها ۴۵۰ نفر به روش نمونه برداری ساده انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه استاندارد تدوین شده توسط سازمان جهانی بهداشت، سازمان جهانی کار و سایر مراجع معتبر در رابطه با خشونت در کارکنان مراکز بهداشتی درمانی بود. ارائه و جمع آوری پرسشنامه توسط پزشک عمومی صورت پذیرفت. مدت زمان جمع آوری اطلاعات حدود شش ماه ‎)‎مهر لغایت اسفند ۱۳۸۵‎ (‎بود. داده های به دست آمده با آزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج. از بین ۴۵۰ نفر پرستار مورد مطالعه، تعداد ۹۶ نفر (۳/۲۱ %) حداقل یک بار در سال گذشته مورد خشونت در محل کار خود قرار گرفته بودند. بخشهای داخلی و پس از آن اورژانس و درمانگاه شاهد بیشترین تجارب مربوط به خشونت بود. مواجهه با خشونت در پرستاران با سن بیشتر از ۳۵ سال، در افراد با سابقه کار زیادتر، در مردان و در مستخدمین رسمی بیشتر بود. بیشتر مهاجمین به ترتیب، همراهان و بیماران بودند. در بیشتر موارد گزارش دهی از واقعه صورت نپذیرفته و گزارشهای انجام شده هم در اکثر موارد نتیجه ای در بر نداشت. بحث. در تحقیق حاضر میزان شیوع مواجهه با خشونت در طی یک سال (۳/۲۱ %) در پرستاران بیش از برخی مطالعات خارجی نبود (۳۰ تا ۸۰درصد). لیکن به دلیل برخی عوامل ازجمله تردید پرستاران در بیان تجارب خشونت و تورشهای مربوط به یادآوری، تفسیر این نتیجه باید با احتیاط صورت پذیرد. ضمنا لزوم اجرای تحقیقات غربالگرانه و جامع، برنامه های پیشگیرانه، اجرای مدیریت صحیح و گزارش دهی مناسب کاملا احساس می گردد.

Keywords:

خشونت , خشونت‎ ‎فیزیکی در محیط کار , ‎ ‎پرستار