توسعه زیرساختها و تسهیلات رفاهی پایه ی دستیابی به توسعه پایدار گردشگری در نواحی روستایی

درقرن حاضر که فقر و عدم توسعه یافتگی روستایی به عنوان یک چالش مهم جهان بوده یکی از راهکارای مهم برای رفع این مشکل توسعه صنعت گردشگری در مناطق روستایی است. در عصر حاضر، گردشگری و درآمد حاصل از آن یکی از اصلی ترین و مهم ترین ارکان اقتصاد جهان به شمار می آید و از نظر برخی محققان به عنوان یک صنعت، از بخش های اقتصادی با رشد بسیار بالا در جهان خصوصاً کشورهای در حال توسعه است. بروز مسظائلی از قبیل فقر مزمن، افزایش قیمت ماشین آلات و نهادهای کشاورزی، کاهش بهره وری مزارع کوچک، کاهش تجارت در حوزه ی کشاورزی، و به طور کلی افزایش هزینه های زندگی و تقاضا برای زندگی با کیفیت بالاتر در نواحی روستایی سبب شده است تا مردم نواحی روستایی در جستجوی منابع جدیدی برای کسب درآمد باشند. امروزه یکی از راهبردهای مؤثر برای دستیابی به توسعه پایدار روستایی گسترش صنعت گردشگری است. حال، با توجه به اینکه، سرزمین ایران از حیث جذبه های فرهنیگف هنری و محیطی و دارا بودن روستاهای متنوع و جذب در زمره شگفت ا نگیزترین ممالک جهان به شمارمی آید و همچنین به عنایت به این مطلب که در کشور ما که حدود 30 درصد جمعیت در مناطق روستایی زندگی می کنند توجه روز افزون به این مقوله را میطلبد. این صنعت در جهان بیش از 20% کل مبادلات بین المللی با جریان توریسم داخلی آغاز می گردد و در بعضی از کشورها درآمدهای ارزی ناشی از این صنعت یکی از منابع عمده در جهت تقویت اقتصاد ملی و توسعه روز افزون آنها محسوب می شود (راجی، 1، 1379) در این میان، کشور ایران با وجود جاذبه های فراوان فرهنگی، تاریخی و طبیعی هنوز نتوانسته است جایگاه خود را بعنوان یک کشور پذیرنده گردشگری در بازار جهانی صنعت توریسم بیابدف از اینرو سهم ناچیزی از درآمدهای این صنعت این کشور شده است. اما در راستای توسعه این صنعت وجود زیر ساخت ها و تأسیسات زیر بنایی جهت توسعه فعالیت گردشگری امری ضروری است. این مقاله با هدف بررسی اثرات توسعه زیر ساختها و تسهیلات رفاهی جهت دستیابی به توسعه پایدار گردشگری در نواحی روستایی بوده، روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای بوده است و روش تجزیه و تحلیل اطلاعات در تحقیق حاضر به صورت تحلیلی است. swot شیوه تجزیه و تحلیل های تجربی نشان می دهد دارا بودن پتانسیل گردشگری نیامند توسعه ی زیر ساختها و بازنگری و ارائه ی سیاستهای مناسب در جهت رفع محدودیتها و استفاده ی بهینه از مزیتهای نسبی موجود است.