تاثیر ماساژ بدن نوزادان زودرس بستری در بخش مراقبت های ویژه توسط مادر بر دلبستگی مادر- نوزاد

زمینه و هدف: یکی از عوامل محیطی موثر بر رشد، دلبستگی است که برخی عوامل همچون زودرس بودن نوزاد می تواند در عدم شکل گیری آن دخالت داشته باشد. با این وجود، یکی از راهکارهای مهم برای افزایش ارتباط مادر و نوزاد، ماساژ است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره ماساژ بدن نوزادان زودرس توسط مادران بر میزان دلبستگی آنان بود. مواد و روش­ها: مطالعه­ی حاضر از نوع کارآزمایی بالینی با دو گروه آزمون و شاهد بود. بدین منظور، از میان تمامی نوزادان ایرانی زودرس و سالم بخش نوزادان بیمارستان امیرالمومنین(ع) شهرستان سمنان، ۴۰ نوزاد به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی ساده به دو گروه ۲۰ نفری آزمون و شاهد تقسیم شدند. مادران گروه آزمون طبق پروتکل پژوهش، به مدت ۱۰ روز به انجام ماساژ نوزادان زودرس پرداختند در حالی که گروه شاهد، تنها مراقبت های معمول را دریافت می کردند. به منظور سنجش میزان دلبستگی مادر– نوزاد از پرسش­نامه دلبستگی مادر به نوزاد استفاده شد. پرسش­نامه­ی مذکور در سه مرحله­ی پیش‎آزمون(قبل از شروع ماساژ)، پس آزمون(یک روز بعد از اتمام مداخله) و پیگیری(یک ماه پس از اتمام مداخله) توسط مادران هر دو گروه تکمیل شد. یافته­ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس مختلط و آزمون تعقیبی بونفرونی حاکی از آن بود که ماساژ نوزادان زودرس باعث دلبستگی معنادار مادران به نوزادان در پس آزمون شده و ماندگاری اثر آن بعد از یک ماه نیز حفظ شد(P<۰.۰۰۰۱).  تفاوت معناداری در مراحل مختلف آزمون در گروه شاهد مشاهده نشد(P<۰.۰۵). نتیجه­گیری: با توجه به نتایج حاصل از پژوهش می توان بیان کرد که ماساژ نوزادان زودرس می تواند راه ارتباطی موثر و در عین حال کم هزینه برای تسریع شکل گیری دلبستگی مادر- نوزاد باشد. این موضوع از فشار روانی مادران دارای نوزاد زودرس کاسته و در برقراری ارتباط موثر و به تبع آن رشد بهینه­ی نوزادان آنان در آینده کمک شایانی خواهد کرد.

Keywords:

Massage , Preterm , Attachment , Neonatal Intensive Care Unit , ماساژ , زودرس , دلبستگی , بخش مراقبت های ویژه نوزادان