تعیین میزان آگاهی کارکنان خدمات بهداشتی- درمانی دانشکده دندانپزشکی مشهد از هپاتیت B در پائیز ۱۳۸۳

مقدمه: هپاتیت B یک عفونت ویروسی اولیه کبد است که به جهت امکان ایجاد وضعیت مزمن دارای اهمیت ویژه ای از جهات مختلف بهداشتی- اجتماعی و اقتصادی می باشد. یکی از راه های مهم انتقال بیماری، خون و مایعات، وسایل و سطوح آلوده به خون می باشد. کارکنان خدمات درمانی- بهداشتی از آنجا که همیشه در تماس با خون و ترشحات آلوده به خون این بیماران می باشند، جزو گروه های پرخطر محسوب می شوند و آگاهی از بیماری و خصوصا راه های پیشگیری از آن برای آنها حائز اهمیت می باشد. از اینرو هدف از این مطالعه سنجش میزان آگاهی از بیماری هپاتیت B در کارکنان خدمات درمانی بهداشتی غیر دندانپزشک دانشکده دندانپزشکی مشهد بود. مواد و روشها:  در این مطالعه توصیفی پرسشنامه ای حاوی سوالاتی راجع به عوارض، راه های انتقال و راه های پیشگیری به همه کارکنان خدمات درمانی بهداشتی غیر دندانپزشک دانشکده دندانپزشکی مشهد داده شد. در مجموع اطلاعات ۱۷۰ پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل آمار توصیفی با استفاده ازنرم افزار SPSS  قرار گرفت. یافته ها: پرستاران بیشترین میزان آگاهی را داشتند و ۶/۱۶% از آنها درباره راه های انتقال، ۳/۳۳%  درباره عوارض، ۵۰% درباره راه های پیشگیری دارای سطح آگاهی خوب بودند. خدمه کمترین سطح آگاهی را داشتند بیش از ۹۰% آنها دارای سطح آگاهی ضعیف یا خیلی ضعیف نسبت به راه های انتقال، عوارض و راه های پیشگیری بودند (به ترتیب ۹۴%، ۹۳%، ۵/۹۵%). هیچیک از آنان در هر یک از زمینه های مورد بررسی دارای سطح آگاهی خوب نبودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که میزان آگاهی با افزایش سطح تحصیلات افزایش می یابد، پرستاران بیشترین تحصیلات و بیشترین سطح آگاهی را داشتند. خدمه کمترین سطح تحصیلات و کمترین سطح آگاهی را داشتند. هر چند آگاهی کارکنان درباره راه های پیشگیری بیش از آگاهی آنان از عوارض و راه های انتقال بیماری بود، اما هنوز تعدادی از این افراد علیه هپاتیت B واکسینه نشده بودند که حاکی از باور ناکافی آنان در مورد بیماری هپاتیت B می باشد.  از اینرو بر لزوم برنامه های آموزشی مداوم و نظارت بر کارکرد همه این افراد تاکید می گردد.

Keywords:

عفونت ویروسی , هپاتیت B , خدمات درمانی , بهداشتی