از گذشته تا به امروز انسان ها براساس اعتقادات و باورهای خود که شکل دهنده ی فرهنگ آن هاست، زندگی می کنند. فرهنگ شکل دهنده ی
هویت فردی یا اجتماعی می باشد. نمای ساختمان ها که بیشترین ارتباط با فضای بیرونی دارد، به عنوان خارجی تمرین پوسته ی بنا و شکل دهنده ی سیمای شهر می تواند تعریف کننده ی
هویت شهری باشد. امروزه شهرهایی که تحت تاثیر تفکرات مدرن ایجاد شده اند و یا بخش هایی از آنها تغییر شکل یافته اند، دچار مشکل شده و دائما در پی یافتن
هویت خود هستند؛ هویتی که آنان را به گذشته پیوند دهد، ولی در عین حال برآورنده نیازهای حال و آینده نیز باشد. در سال های اخیر در استان
مازندران با توجه به جمعیت زیاد شهرهای آن نسبت به استان های دیگر به علت مهاجرت از روستاهای اطراف به شهرها، وجود مراکز تحصیلی و دانشگاهی، وجود مراکز تجاری، موقعیت جغرافیایی و دسترسی مناسب، با افزایش ساخت و ساز، طراحی نامناسب و استفاده از مصالح نابجا در نمای ساختمان های مسکونی و غیرمسکونی بدون توجه به باقت منطقه و مسایل فرهنگی، اقلیمی، روانشناختی، موجه شده است. این موارد موجب شده است
نمای شهری دچار تنوع و ناهماهنگی شود و با رواج مدرنسیم دچار بحران ببی هویتی و عدم یکپارچگی بشود. در این پژوهش با استفاده از روش مطالعه موردی و توصیفی تحلیلی در بستر پیمایشی به شناسایی مولفه های کالبدی و محیطی
هویت بخش
نمای شهری در
مازندران پرداخته خواهد شد. برای دستیابی به این منظور، با توجه به وجود کهن الگوها در بناهای قدیمی شهرهای استان مازندران، بررسی متغیرهای کالبدی ورودی، سطح نما، حجم نما و الحاقات نما در خانه های قدیمی انجام خواهد شد و از نتایج آن می توان به صورت احکامی در جهت طراحی نمای بومی
مازندران در راستای ارتقا
هویت نمای شهری استان مازندران، بهره گیری شود.