بهبود میزان سازگاری دانش آموزان مبتلا به سوگ نابهنجار؛ با تاکید بر دوران پسا کرونا(یک مطالعه روایت پژوهی)

سوگ یکی از نگران کننده ترین رخدادهایی است که ممکن است برای فرد در کودکی یا نوجوانی اتفاق بیافتد که باید آن راتحمل کند. بررسی تجربه زیسته معلمان مدرسه از میزان سازگاری دانش آموزان دبیرستانی مبتلا به سوگ نابهنجار هدف از نگارش این روایت پژوهی می باشد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی به لحاظ فرآیند روش شناختی از نوع مطالعات کیفی است. مشارکت کنندگان در این روایت پژوهی را معلمان مدارس متوسطه شهر ارومیه تشکیل می دهدبرای گرد آوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختارمند محقق ساخته و پرسش های باز پاسخ استفاده شد. مفهومهای اصلی با بکارگیری روش ۷ مرحله ای کلایزری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد در پاسخ به سوالات بعد سازگاری عاطفی: اغلب در مدرسه غمگین، پریشان، تنها و عصبی هستند و در بعد سازگاری اجتماعی: مهارت نه گفتن در مقابل خواسته های غیر منطقی دوستان خود را ندارند و در بعد سازگاری آموزشی: تکالیف خود را انجام نمی دهند و اغلب در امتحان ، نمره های پائین می گیرند و افت احصیلی دارند دارای بیشترین تاکید از نظر مشارکت کنندگان بودند. از این رو لزوم توجه و بازسازی شناختی دانش آموزان مبتلا به سوگ نابهنجار مورد تاکید و توجه می باشد.

Keywords:

سازگاری , عاطفی , اجتماعی , آموزشی , سوگ نابهنجار , دانش آموزان