اثربخشی درمان شناختی - رفتاری گروهی در تجربه تعلیق ذهنی افراد دارای بدبینی

هدف از این تحقیق بررسی اثربخشی درمان شناختی - رفتاری گروهی در تجربه تعلیق ذهنی افراد دارای بدبینی بود. با توجه به اینکه این پژوهش با هدف اثربخشی درمان شناختی - رفتاری گروهی در تجربه تعلیق ذهنی افراد دارای بدبینی انجام شد، بنابراین این پژوهش نیمه آزمایشی (تجربی) بود. از منظر هدف هم چون از نتایج تحقیق مستقیما میتوان استفاده کرد لذا هدف کاربردی بود و از نظر ماهیت نیز کمی بود. جامعه مورد مطالعه کلیه افراد بدبین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان تهران بود. حجم نمونه ۲۶ نفر تعیین شد و در دو گروه ۱۳ نفره (کنترل و آزمایش) به صورت تصادفی توزیع شد. با توجه به آزمایشی بودن تحقیق و کنترل واریانسها از روش نمونه گیری تصادفی استفاده شد و تعداد ۲۶ نفر از مجموعه افراد بدبین انتخاب شد. در این نمونه گیری از روش سیستماتیک استفاده شد. ابزارهای جمع آوری داده ها در این تحقیق پرسشنامه بدبینی افراد گرین و همکاران (۲۰۰۸) و پرسشنامه محقق ساخته تجربه تعلیق ذهنی افراد بودند که از نظر پایایی و روایی هنجاریابی شد. یافته های تحقیق حاکی از آن بودند که درمان شناختی - رفتاری گروهی در تجربه تعلیق ذهنی افراد دارای بدبینی موثر است (p<۰.۰۵) و ۷۴ درصد این متغیر را میتواند پیشبینی کند.

Keywords:

درمان شناختی - رفتاری گروهی , تجربه تعلیق ذهنی , افراد بدبین