تاثیر مدیریت منابع انسانی سبز در توسعه سازمانی پایدار با توجه به نقش میانجی نوآوری سبز (مطالعه موردی: دانشگاههای آزاد استانهای مازندران، گلستان و گیلان)

هدف پژوهش حاضر نقش مدیریت منابع انسانی سبز بر توسعه سازمانی پایدار با توجه به نقش میانجی نوآوری سبز بود. این پژوهش کاربردی از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل ۵۸۷۸ نفر دانشگاه های آزاد استان های مازندران، گلستان و گیلان بودند که با نمونه گیری کوکران نمونه ای به حجم ۳۶۰ نفر به شیوه تصادفی ساده انتخاب شده بودند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ۶ سوالی مدیریت منابع انسانی سبز یو و همکاران (۲۰۲۰)،پرسشنامه ۸ سوالی توسعه سازمانی پایدار سبز عباس و ساگسان (۲۰۱۹) و پرسشنامه ۵ سوالی نوآوری سبز عباس و ساگسان (۲۰۱۹) است . پرسشنامه ها از روایی و پایایی بالایی برخوردار بوده و پایایی آنها به ترتیب ۸۱/۰، ۹۲/۰ و ۷۸/۰ بدست آمد. جهت تحلیل داده ها از فنون آمار توصیفی (جداول فراوانی ، نمودارهای میله ای، شاخص های مرکزی نظیر میانگین و مد و همچنین شاخص های پراکندگی نظیر انحراف معیار)، و آمار استنباطی (آزمون کلموگروف اسمیرنوف جهت بررسی نرمال بودن داده ها و همچنین آزمون معادلات ساختاری) در نرم افزارهای SPSS و ۲۲AMOS استفاده شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که نوآوری سبز در تاثیرگذاری مدیریت منابع انسانی سبز بر توسعه سازمانی پایدار نقش میانجی دارد. به بیان دیگر تاثیری که مدیریت منابع انسانی سبز بر توسعه سازمانی پایدار می گذارد از طریق نوآوری سبز نیز قابل توجیح می باشد و نوآوری سبز در این رابطه نقش دارد و همچنین مدیریت منابع انسانی سبز بر توسعه سازمانی پایدار و نوآوری سبز تاثیرگذار بوده و نوآوری سبز نیز بر توسعه سازمانی پایدار تاثیر گذاراست .

Keywords:

مدیریت منابع انسانی سبز , توسعه سازمانی پایدار , نوآوری سبز